Ze heeft dringend een rolstoelvriendelijke woning nodig. Maar in haar zoektocht daarnaar, raakt ze verdwaald in een bureaucratisch oerwoud.
Ellie van Setten (34) uit Haren komt sinds enkele maanden nergens meer zonder haar loopstok, rollator en rolstoel. Ze heeft het syndroom van Ehlers-Danlos. Een erfelijke aandoening, die er in Ellie’s geval voor zorgt dat ze sinds een paar maanden steeds moeilijker kan bewegen.
Later dit jaar is ze mogelijk volledig afhankelijk van een rolstoel.
En dus kan Ellie niet in haar portiekwoning in Haren blijven wonen. Daarin zitten onder meer een zware voordeur, drempels en nauwe doorgangen. Een lift ontbreekt. Niet geschikt voor een rolstoel dus.
Schaarste
Eind vorig jaar gaat ze samen met het WIJ-team in Haren op zoek naar een geschikte nieuwe woning. Het voornaamste probleem: schaarste. ‘De afgelopen maand heb ik één rolstoelwoning voorbij zien komen op Woningnet,’ vertelt Ellie.
Ook het aanvragen van medische urgentie geeft moeilijkheden. Ellie woont drie jaar in Haren en heeft daarvoor zeven jaar in Groningen gewoond. Mede doordat de voormalige gemeenten Haren en Groningen op het gebied van woonurgentie nog niet zijn samengevoegd, kan ze op dit moment in geen van beide plaatsen woonurgentie aanvragen.
Regels zijn regels
Ellie denkt verder en komt met een alternatief. ‘In mijn geval zou een 55-plus-woning heel geschikt zijn, omdat daar wel de aanpassingen gedaan zijn. Geen drempels, vaak een lift, dat soort dingen.’ Maar woningcorporaties wijzen Ellie op de regels. De 55-plus-woning is alleen voor 55-plussers.
Ik wil graag iets kunnen bijdragen, ik wil me nuttig kunnen voelen. – Ellie van Setten
De Harense is ten einde raad en schrijft medio februari een brief aan de burgemeester en een aantal wethouders. Roeland van der Schaaf, wethouder wonen, reageert in een e-mail: “Ik ben niet in de positie om een harde toezegging te doen voor een geschikte woning. (…) Ik heb er echter vertrouwen in dat u met een indicatie voor een rolstoelwoning de oplossing heeft die u nodig had.”
Ook het WIJ-team laat weten het maximale te hebben gedaan.
Ondertussen blijft Ellie zitten met angst. Ze is bang dat ze binnenkort de trappen van haar portiekwoning niet meer af kan komen, en dan dus ook niet meer naar haar werk kan. ‘Dan zit ik hier straks opgesloten. Dat wil ik niet. Ik wil graag iets kunnen bijdragen, ik wil me nuttig kunnen voelen.’
