“Ik zie geen licht aan het einde van de tunnel, er wordt iedere keer een stuk tunnel bijgebouwd”

Bronnen in Den Haag hebben zondag aan de NOS laten weten dat de huidige coronamaatregelen, inclusief de avondklok, voorlopig niet worden versoepeld. Voor Jules Carels van café Amicitia is het geen verrassing, maar hij mist het gebrek aan perspectief.

Hoi Jules! Je hebt waarschijnlijk het nieuws van vanmiddag meegekregen. Ben je geschrokken?
“Weet je, ik had helemaal niet de illusie dat er weer wat mogelijk zou zijn. Twee weken geleden liet Rutte (demissionair premier, red.) weten dat er richting Pasen misschien iets mogelijk zou zijn als de besmettingscijfers zouden dalen. Ik heb geen enkele minuut de gedachte gehad dat die versoepelingen ook zouden gaan komen. Voor mij had het sowieso ook niet zoveel uitgemaakt. Ik heb bij mijn café maar beperkt ruimte voor een terras, maar toch hoop je er op, al is het maar voor de collega’s die wel de ruimte hebben om zoiets aan te bieden. En weet je wat ik vervelend vind? De avondklok. Zelf heb ik er geen problemen mee, maar de jongeren. Ik vind het voor hen echt erg.”

Het besluit betekent dat de horeca langer dicht moet blijven …
“Ja, en dat is vervelend. Ik kom nu op het punt, ga ik mij in de schulden steken of stop ik er mee. Daarbij speelt ook de Tegemoetkoming Vaste Lasten, TVL. Ondernemers kunnen daar gebruik van maken. In de persconferenties klinkt dat mooier dan hoe het in de realiteit werkt. Het klopt dat een deel van het bedrag redelijk snel uitbetaald wordt, maar voor je het hele bedrag hebt ben je een hele tijd verder. En dat is vervelend omdat mijn vaste lasten wel doorgaan. Ik heb nu een kroeg waar ik honderd procent omzetverlies op draai. Maar de huurkosten gaan door en er moet wel eens iets gerepareerd worden. Ik ben nagenoeg aan de bodem van de geldkist toegekomen. En ja dan is de vraag, wat ga je doen.”

De verhalen in de stad zijn ook niet al te rooskleurig als ik berichten over muziekcafé Lola en het Platformtheater lees …
“De eerste bedrijven zijn inderdaad omgevallen. En er zijn nog een aantal die al niet meer bestaan, dan wel op omvallen staan. Het is echt een dilemma hè? Je wilt namelijk niet opgeven. Als ik naar mezelf kijk dan ben ik een ondernemer. Het is mijn passie om iets moois neer te zetten, waar ik jaren heel hard voor gewerkt heb. Maar welke prijs wil ik daarvoor betalen? Ik was vanmiddag nog even in mijn kroeg. Terwijl ik een kopje koffie dronk mijmerden mijn gedachten. Dat als we geen corona hadden gehad, dan was men nu aan het biljarten geweest. Maar het is er niet. Het café is leeg, al bijna een half jaar.”

De afgelopen weken hoor ik politici zeggen dat er licht gloort aan het einde van de tunnel …
“Ik zie dat licht niet. En als ik wel licht zie dan wordt er vrijwel direct een nieuw stuk tunnel aangebouwd waardoor het einde nog verder weg lijkt. We missen het gebrek aan perspectief. De afgelopen negen maanden hebben we regelmatig de gedachte gehad, vanaf dan kunnen we weer. Maar iedere keer wordt het plan ingetrokken en blijkt het niet te kunnen. Je wordt murw geslagen, je bent de wanhoop nabij.”

Denk je dat er hoop is?
“Ik denk dat veel ondernemers in Groningen het zwaar hebben en nog zwaar gaan krijgen. En om van de mogelijkheid gebruik te maken, ik wens iedereen oprecht heel veel succes en sterkte de komende tijd. En ik heb één troost. De dagen beginnen te lengen, het voorjaar staat voor de deur. We moeten nog even door die zure appel heen bijten, en dan moet er straks toch weer iets kunnen. Al mag ik maar twintig man toelaten in mijn café, dat zou al geweldig zijn. Het zou mij heel blij maken.”