De Groningse Anna Maring (18) won zaterdagavond de tweede prijs op het Prinses Christina Klassiek Concours. Een dag later is de violiste nog steeds een beetje beduusd.
Hoi Anna! Van harte gefeliciteerd!
“Dankjewel! Ik ben echt heel erg blij met mijn tweede prijs. Ik had het ook niet verwacht. Er deden zoveel goede musici mee aan deze finale dat de lat echt heel hoog lag. Dat ik uiteindelijk de tweede prijs zou winnen, dat had ik echt niet verwacht.”
Sinds je vijfde speel je al viool en de afgelopen jaren ben je onder andere actief geweest binnen het HJSO en heb je gespeeld in de kamermuziekserie van het NNO. Hoe belangrijk is vioolspelen voor je?
“Ja, heel belangrijk. Muziek is altijd aanwezig in mijn leven. Ik ben er ook elke dag mee bezig. En als ik niet zelf spel, dan lees ik er wel over, of ik luister er naar. Mijn grote voorbeelden zijn Janine Jansen en Maksim Vengerov. Janine heeft heel veel oog voor detail, en werkt met een bepaalde gevoeligheid, wat mij als luisteraar heel erg kan raken. Datzelfde heeft Maksim ook. Het luisteren naar hun muziek betekent ook veel voor mij. Als ik zelf bijvoorbeeld eens geen zin heb om te spelen dan kunnen zij mij de motivatie geven om toch mijn instrument te pakken. Maar ze zorgen er ook voor dat ik voor mezelf de lat hoger kan leggen in wat ik wil bereiken.”
Je zult deze vraag wellicht al veel vaker te horen hebben gekregen, maar waarom viool?
“Omdat het een heel mooi en veelzijdig instrument is waar ik heel veel kanten mee op kan. Ik herinner mij dat ik op jonge leeftijd een vriendinnetje had die ook viool speelde. Daarnaast werd er in mijn ouderlijk huis ook veel naar vioolmuziek geluisterd. En zo is het balletje gaan rollen. Ik ben toen ook vioollessen gaan volgen, en toen was ik wel overtuigd om hier mee door te gaan.”
Terug naar het Prinses Christina Concours. Vorige maand plaatste je je voor de finale. Door de coronacrisis verliep de finale anders dan in andere jaren …
“Klopt. Twee weken geleden heb ik mijn finalestuk opgenomen in Utrecht. En dat is apart. Normaal sta je in een zaal met publiek. Nu stond je in een lege zaal. De jury kon ik niet goed zien. De enige persoon die ik wel kon zien was mijn vader. Tijdens het spelen zweefden er allemaal camera’s om mij heen. Omdat ik zo opging in mijn stuk heb ik daar niets van gemerkt, maar in de voorbereiding ben ik daar wel van onder de indruk geweest. Normaal als je een stuk voor publiek speelt, en je maakt een foutje, dan is dat zo en dan zijn mensen het al snel weer vergeten. Omdat het nu om een opname ging kon ik mij geen foutjes permitteren. Want mensen zouden dit thuis constant opnieuw af kunnen spelen. Die gedachte zorgde kortstondig voor wat stress.”
De opnames werden de afgelopen dagen uitgezonden via internet. Heb je veel reacties gekregen?
“Ja, heel veel. Mensen in mijn directe omgeving kwamen met leuke reacties. Kijk, als musicus is het mooiste als je in een zaal voor publiek kan spelen. Dan kun je samen van een stuk genieten. Via internet heb je geen interactie met de mensen die kijken. Maar uiteindelijk denk ik wel dat het voordelen heeft. Het is een hele laagdrempelige manier om mensen in contact te laten komen met klassieke muziek en om samen van stukken te genieten. Ik denk dat die laagdrempeligheid heel goed is.”
Je moet dan een aantal dagen wachten op de uitslag. Dat lijkt me spannend …
“Ja en nee. Het is voor mij nooit een doel geweest om een prijs te winnen. Ook om mijzelf daarmee te beschermen. Als je vindt dat je een prijs moet winnen, dan zorgt dat voor stress. Ik ben op een hele andere manier dit concours ingegaan. En dat scheelt heel veel zenuwen. Maar feit is dat als je te horen krijgt dat je de tweede prijs wint, dan is dat wel een ontzettend euforisch moment. De adrenaline giert dan even door je lichaam.”
Behalve de prijs mag je ook een aantal lessen volgen bij een musicus naar keuze. Heb je al enig idee hoe je deze prijs in gaat vullen?
“Nee. Dat weet ik nog niet. Ik wil daar ook over in gesprek gaan met mijn muziekdocent wat een goede keuze zou zijn.”
De toekomst. Waar zie jij jezelf staan over een aantal jaren?
“Oef. Ik hoop een vaste plek te gaan krijgen in een ensemble. Een plek waar ik ook mijn brood mee kan verdienen. Want voor mij is duidelijk dat ik professioneel violiste wil worden. Om dit te bereiken wil ik volgend jaar een studie gaan volgen bij het Koninklijk Conservatorium, en als het mee zit wil ik met een Erasmus-beurs in het buitenland terecht komen, waarbij ik ook mijn master in het buitenland wil volgen. En dan uiteindelijk terecht komen bij een ensemble dat bij mij past, waar ik mij thuis voel. En waar dat zal zijn. Wat mij betreft kan dit overal zijn.”
Bekijk hier de uitslag van het Prinses Christina Concours terug:
