“Na het laatste concert was het best wel even emotioneel, maar wat was dit prachtig”

Het zit er op voor bastrombonist Jelle Koertshuis uit de stad. De afgelopen weken speelde de 22-jarige Stadjer in het Nederlands Studenten Orkest, het NSO.

“Het was echt een geweldige ervaring”, vertelt Koertshuis. “Je bent samen met een groep mensen die allemaal dezelfde mindset hebben, het maken van mooie muziek. En dat is prachtig.” Om aan de concerten van het NSO deel te kunnen nemen moesten Koertshuis en de 104 andere orkestleden eerst anderhalve week in quarantaine. In eerste instantie was dat thuis, na een aantal dagen nam men hun intrek in Hotel Theater Figi in Zeist. “Hier zaten we in een bubbel. We hadden twee verdiepingen voor ons zelf en in het hotel theater hadden we ook onze repetities.”

Voor ieder concert met de bus naar Almere
De optredens vonden plaats vanaf 6 augustus. “Deze werden gehouden in het Topsportcentrum in Almere. Toen de concerten begonnen zijn wij als groep verhuist naar een groepsaccommodatie in Vierhouten, bij Nunspeet. Voor ieder concert werden we met een bus opgehaald. In Almere hadden we dan eerst een voorrepetitie, dan gingen we eten, en daarna het concert voor publiek. Aan het einde van de avond gingen we weer terug naar Vierhouten. In Vierhouten hebben we sowieso een prachtige tijd gehad. We hadden soms ook een vrije dag, en hebben daar veel plezier gemaakt. Zo zijn we bijvoorbeeld een middag wezen zwemmen.”

Waarschuwing voor automatische piloot
De concerten in Almere verliepen goed. “Ik weet niet of je bekend bent met het NSO, maar normaal dan trekt men tijdens de tournee door het hele land. Je bent dus iedere avond op een andere plek. Wij zaten elke avond op dezelfde locatie. De eerste avonden verliepen heel goed, maar op een gegeven moment dan krijg je te maken met een automatische piloot. Onze dirigent heeft hier ook verschillende keren voor gewaarschuwd. Probeer steeds alles te geven. Dat was wel moeilijk. Toch genoot het publiek zichtbaar. We hebben veel mooie en lovende reacties gekregen. En dat is misschien ook wel te begrijpen. Het concert werd begeleid met behulp van een professionele lichtshow, dus er viel ook echt wel iets te zien.”

Der Ring des Nibelungen
Koertshuis denkt ook dat zijn muzikale talenten goed tot zijn recht zijn gekomen. “We speelden Der Ring des Nibelungen. Dat is het magnum opus van Richard Wagner, dat hij schreef tussen 1853 en 1874. Het stuk duurt iets van zestien uur. Daar is een arrangement op gemaakt dat 75 minuten duurt, en dat hebben wij gespeeld. Wagner componeerde stukken waar veel koper in gebruikt wordt. Dus ik kon mij als bastrombonist flink laten gelden.”

“Ineens is het voorbij”
En dan zit na weken zwoegen het project er op. “Ja, dat was wel een dingetje. Toen het laatste concert afgelopen was, toen deed dat best wel wat met verschillende mensen. Ja logisch ook. Je hebt wekenlang met elkaar opgetrokken, er zijn vriendschappen gesloten, en ineens is het voorbij. Ik merkte het ook wel toen ik thuis kwam. Ineens is het er niet meer. Niet dat ik eenzaam of alleen ben, maar dat waar je zo van genoten hebt, dat is er niet meer.”

Volgend jaar weer?
Koertshuis overweegt ook om volgend jaar weer deel te nemen. “Ja, dit was zo prachtig. Maar ik zou heel graag het echte NSO eens willen beleven. Wat ik al vertelde, in normale jaren trekt het NSO door het hele land. Het lijkt me prachtig om de ene avond in Maastricht te staan, de andere in Groningen en op de slotavond in het Concertgebouw in Amsterdam. Dat lijkt me heel mooi.”