Onvoorstelbaar. Zo omschrijft Sirano ’t Zand van Fight Academy Groningen de reis van afgelopen weekend naar de Pools-Oekraïense grens om hulpgoederen te brengen.
Bij de Fight Academy werd vorige week een inzamelingsactie gestart voor de vluchtelingen en slachtoffers van het oorlogsgeweld. “De actie heeft al onze verwachtingen overtroffen”, vertelt ‘T Zand. “Er zijn zoveel mensen langsgekomen om spullen te brengen, om hulpgoederen te doneren. Maar ook is er veel geld gebracht. Uiteindelijk is er ruim 11.000 euro gedoneerd. De actie is echt enorm geëxplodeerd.”
Vredesduiven en Oekraïense vlaggetjes
Tot afgelopen vrijdagmiddag konden spullen worden gebracht. “Vrijdagavond zijn we in een busje richting de grens vertrokken. Via Duitsland om via Polen richting onze bestemming te rijden. In Polen zag je het duidelijk drukker worden op de wegen. Je zag heel veel mensen die onderweg waren met zelf gestarte humanitaire acties. Die mensen kon je makkelijk herkennen, want vaak hadden ze stickers op hun auto’s waar een vredesduif op afgebeeld stond, of hadden ze een Oekraïens vlaggetje op hun auto.”
Snel lossen
‘T Zand vertelt dat de hulp van alle kanten kwam. “Veel auto’s met Duitse kentekens, maar ook Nederlandse en wagens uit Italië. Het was heel duidelijk dat uit diverse delen van Europa hulp wordt aangeboden. De hulpgoederen die wij gebracht hebben, zijn deels Oekraïne ingegaan. Het andere deel hebben we naar een vluchtelingenkamp gebracht. Bij dit kamp was een losplaats waar het aanbod groot was. Dus snel lossen was een pre. Dus woorden als ‘dankjewel’ en ‘wat super’, dat was er niet bij. Natuurlijk zie je dat mensen dankbaar zijn, maar daar even rustig over soebatten was niet aan de orde.”
Vrouwen en kinderen die hun mannen achter hebben moeten laten
Het woord ‘chaotisch’ is op zijn plaats. “Er gebeurt op die plek heel veel. Er worden hulpgoederen aangeleverd, en van de andere kant zie je allemaal vluchtelingen aan komen lopen. Eigenlijk alleen maar vrouwen en kinderen. Mannen worden bij de grens tegengehouden, want vanwege de algehele dienstplicht moeten zij onder de wapenen. Je ziet dus verscheurde families en alle emoties die daar bij horen. En tegelijkertijd zie je op de gezichten van de gevluchte mensen de vraag, waar moet ik naar toe? Waar moet ik heen? Ik ben een stoere man, en ik heb niet staan huilen, maar dit heeft mij wel geraakt.”
Vervolgacties
Zondagochtend kwam ‘T Zand weer terug in Groningen. “We zijn op dit moment aan het nadenken over een vervolgactie. Hoe we dat precies vorm gaan geven, dat weet ik nog niet. Hulp zal nog een hele lange tijd nodig zijn. En daar willen wij ons steentje graag aan bijdragen.”
