‘Als mijn biologische moeder weet dat ik een boek heb geschreven, dan zou ze heel ongerust zijn”

Zij die mij droeg. Dat is de titel van het boek dat Annelie Vander Noord uit Ten Boer schreef over haar geschiedenis. Een geschiedenis die aan de andere kant van de Middellandse Zee niet verteld mag worden.

Hoi Annelie! Vorige week werd je boek gepresenteerd. Hoe is er op gereageerd?
“Ik heb hele mooie reacties mogen ontvangen. Op de dag na de lancering kreeg ik direct berichtjes van mensen die het boek in één ruk uit hadden gelezen. Dat ze de schrijfstijl heel fijn vonden. Eén reactie is mij ook echt bijgebleven. Een vrouw schreef dat haar man absoluut niet van lezen houdt, maar dat hij het boek maar niet weg kon leggen. Dat zijn complimenten die mij als muziek in de oren klinken. Het stemt mij heel blij en tevreden.”

Hoe verklaar je dat?
“Als ik afga op de verklaringen van mensen, dan zegt iedereen dat de schrijfstijl heel fijn is. Dat het boek geschreven is vanuit het hart. Je zou kunnen zeggen dat het misschien komt omdat er in Nederland best wel wat adoptiekinderen rondlopen. Ik heb van twee geadopteerde mensen een bericht gekregen dat zij zich heel erg herkennen in het verhaal. Maar het overgrote deel van de mensen die het lezen, die staan buiten de wereld van adoptie.”

Adoptie. Daar hebben we het over. Je biologische moeder is Marokkaans. Toen zij ongewild zwanger raakte vertrok ze naar Nederland om hier te bevallen. Na in een toevluchtsoord gewoond te hebben kwam haar kind, jij dus, in een adoptiegezin terecht in Zuidhorn. Wat is de reden waarom je dit verhaal wilt vertellen?
“Ik zal je eerlijk zeggen dat ik er lang tegenaan heb gehikt. Weet ik het echt zeker dat ik dit wil? Waar begin ik aan? En toen ik eenmaal begonnen was kwam de twijfel. Heb ik wel echt iets te vertellen? Uiteindelijk heb ik het wel doorgezet. Mijn verhaal gaat eigenlijk over het feit of ik er wel of niet mag zijn. Mag mijn stem gehoord worden? Mag ik zichtbaar zijn? De bevestiging die ik bij het schrijven heb gekregen, die had ik nodig. Ik doe er toe.”

Je biologische moeder is in Nederland in het geheim bevallen. In haar thuisland Marokko mag niemand het weten omdat de gevolgen groot kunnen zijn. Weet zij dat jij dit boek hebt geschreven?
“Nee. Dat was in de aanloop naar mijn boek ook een lastig punt. Maar ik denk dat ik dit verhaal veilig kan vertellen zonder dat ik haar in gevaar breng. Kijk. We hebben het over een zwangerschap voor het huwelijk. Dat is in Marokko een misdaad. Daar kun je een gevangenisstraf voor krijgen. En nog erger, familie en vrienden kunnen met je breken. Dus er is mijn moeder heel veel aan gelegen om het geheim te houden.”

Ik vertelde al dat je bent opgegroeid in een adoptiegezin in Zuidhorn. Op een gegeven moment ben je wel op zoek gegaan naar je biologische moeder hè?
“Klopt. Als kind was ik al nieuwsgierig. Ik vroeg toen aan mijn moeder, op wie lijk ik? Ik wilde haar ontmoeten en ik was heel bang dat als ik dat niet snel zou doen, dat het dan te laat zou zijn. In mijn tienertijd zei mijn moeder, ik heb een adres in Groningen. Daar hebben ze wellicht meer informatie. Toen ben ik in het bezit gekomen van een foto en een voornaam. Meer had ik niet. En daarmee ben ik gaan zoeken.”

Je had hulpmiddelen in kunnen schakelen. Bijvoorbeeld een televisieprogramma als Spoorloos …
“Dat wilde ik absoluut niet. Ik wilde het niet uit handen geven. Ik vond dat ik het zelf moest doen. En dat proces ging met ups and downs. Ik nam contact op met mensen en stapje voor stapje kwam ik dichterbij de oplossing. Heel veel lijntjes liepen echter ook dood. Sommige mensen wilden absoluut niks zeggen. Maar er gingen ook deuren en ramen open. Het verlangen om haar te vinden was heel groot. Ik wilde dat er vragen werden beantwoord.”

En je hebt haar gevonden …
“Absoluut. In het diepste geheim heb ik haar ontmoet. In de toekomst volgt er een nieuwe ontmoeting. Ik ga haar dan waarschijnlijk ook vertellen dat ik dit boek heb geschreven. Ze zal schrikken. Zoals gezegd ligt het in Marokko heel gevoelig. Maar ik wil daarbij ook de reacties laten zien die ik de afgelopen dagen heb gekregen. En hopelijk sterkt haar dat, dat het haar ook helpt in het proces van verwerking. Ik weet dat ik daar ook een halfzusje heb. Zij weet nu niet van mijn bestaan. Wel heeft mijn biologische moeder verteld dat in haar documenten is opgeschreven dat ik besta. Maar ja, of dat echt zo is?”

Je boek is te koop bij boekhandels Riemer in Groningen en Schoelier in Zuidhorn, en wordt ook via internet gekocht. Heb je vooral lezers uit het Noorden?
“Nee. Je ziet dat het een inktvlek is die zich langzaam verspreidt. Afgelopen week kwam er een reactie uit Rotterdam van een boekhandel waar een aanvraag was binnengekomen. En gisteren kwam er een bericht uit België, waar er ook interesse is. En dat is heel fijn. Oh, en wat leuk is om te vertellen. Op 8 december ga ik een lezing houden bij boekhandel Riemer in Stad. Die lezing begint om 20.00 uur.