Monstertube: “Soms ben ik een randdebiel, maar na een zware tijd wilde ik iets leuks organiseren”

Drie weken geleden was Groningen in de ban van een scootermeeting. Honderden jongeren kwamen van heinde en verre naar Stad om elkaar te ontmoeten. Maar welk verhaal gaat achter de meetings schuil? Een gesprek met Doran Fleuren die met oproepen op zijn social mediakanalen tientallen jongeren bewoog om naar Groningen af te reizen.

Hoi Doran! De meeting in Groningen heeft je leven behoorlijk op de kop gezet hè?
“Klopt. De meeting in Groningen zou het tweede evenement worden in een reeks. Toen we onderweg waren richting het Noorden werden we bij Assen door de politie van de weg gehaald, waarbij we een gemeenteverbod kregen opgelegd. Korte tijd later werden we in het noordelijkste puntje van Drenthe opnieuw van de weg gehaald, werden we aangehouden, moesten we de cel in, werden we verhoord, en tegenwoordig stress ik hem helemaal als er brieven van de overheid op de deurmat vallen. Het heeft de ogen wel geopend.”

Je antwoord roept heel veel vragen op. In dit gesprek wil ik verschillende vragen aan je voorleggen. Maar laten we beginnen bij het begin. Jij bent 18 jaar, je komt uit Gelderland en je bent de grote man achter het YouTube-kanaal Monstertube …
“Ik ben daar een paar jaar geleden mee begonnen inderdaad. In de video’s laat ik mijn belevenissen zien. Daarbij staan vooral scooters en brommers centraal. Ik betrek mijn kijkers bij het upgraden van deze voertuigen, maar ik film ook de ritjes die ik hier in de omgeving maak. De laatste tijd zijn de aantallen kijkers, die op bij geabonneerd zijn, enorm gegroeid. Van 10.000 volgers ben ik naar 100.000 volgers gegaan.”

Ik kan me voorstellen dat dit heel veel effecten met zich mee brengt …
“Ik realiseer mij heel goed dat ik een voorbeeldfunctie heb. Waar ik vroeger nog wel eens onbezonnen te werk kon gaan, moet ik nu echt letten op wat ik doe. Aan de andere kant. Ik ben een hele gewone boerenjongen, en dat blijf ik ook. Maar ik merk wel dat er iets is veranderd. Dat merk ik bijvoorbeeld aan de berichtjes die ik binnenkrijg. Vaders en moeders van kinderen en tieners die mij volgen, die sturen me berichten of ik geen wheelies meer wil doen, en of ik me wil houden aan de verkeersregels.”

Want je houdt je niet aan de verkeersregels?
“Weet je. Je bent zelf ook 18 jaar geweest. Jij zult je vast ook niet altijd aan de regels hebben gehouden. Jij zult ook wel eens iets gedaan hebben wat niet mag. Het maken van een wheelie mag niet. Maar in een auto rijden, zonder een gordel om, of met een smartphone in je handen, mag ook niet. Maar het gebeurt wel. Daarmee wil ik aangeven dat het hoort bij de leeftijd, het opzoeken van de grenzen. Het mag niet, en ja, het is strafbaar.”

De reden voor dit gesprek is de meeting in Groningen. Daar ging een meeting in Rotterdam aan vooraf. Bij deze meeting reden honderden jongeren op brommers en scooters door een deel van die gemeente. Hoe is het idee ontstaan?
“Het is tijdens de coronaperiode ontstaan. Door de regelgeving om de verspreiding van het virus onder de duim te houden kon er heel veel niet. Voor iedereen is dat vervelend. Maar voor een tiener is misschien wel extra vervelend. Je tienertijd zijn de jaren waarbij je de bloemetjes buiten kunt zetten, leuke dingen kunt doen en jezelf kunt ontwikkelen. Er zijn twee jaren van onze tienertijd afgepakt. En daarmee trek ik helemaal niet het beleid van de overheid in twijfel. Maar we hebben twee jaar niet kunnen doen wat we wilden.”

Welke gevolgen had dat?
“Ik kan niet namens de jongeren in Groningen spreken. Maar als ik in mijn eigen vriendenkring kijk, dan zijn bijvoorbeeld heel veel jongeren begonnen met roken. Je kunt niet naar buiten, je kunt passies niet beoefenen, je ontwikkeling staat op bepaalde punten stil. Hoe langer het duurt, hoe meer zich dat begint te wreken. Stress, maar ook gevoelens van depressiviteit in mijn omgeving. Dat doet mij pijn. Toen het land weer open ging, ontstond het idee om wat leuks te doen. Om de jongeren iets leuks te bieden, een leuk dagje. Een blik op de horizon.”

De gemeente Groningen besloot in een vroeg stadium, in de week voorafgaand, dat de meeting niet toegestaan was. Als de gemeente niet had ingegrepen, hoe had de meeting in Groningen er dan uit gezien?
“De bedoeling was om naar een afgelegen terrein in de gemeente te gaan, waar we gedurende de dag zouden blijven. Je noemt Rotterdam. Die meeting is niet goed gegaan. Daar hebben we een rondrit gemaakt. We dachten dat goed geregeld te hebben door met een auto voorop te rijden, maar het zorgde voor heel veel stress. Kijk, je weet niet hoeveel jongeren er op af gaan komen op zo’n evenement. De opkomst in Rotterdam was massaal. En ondertussen moest je overal ogen hebben om in de gaten te houden of de colonne nog compleet is. Dat was niet werkbaar. Daarom was het idee om in Groningen op één plek te blijven.”

Nu is er de afgelopen weken veel gezegd en geschreven over de meetings. Burgemeester Koen Schuiling (VVD) van Groningen liet aan de gemeenteraad weten dat we het beeld van brommermeetings niet moeten ver-romantiseren. Dat het gevaarlijk is, waarbij jongeren met afgeplakte kentekens, elkaar en anderen in gevaar brengen. Hoe kijk je daar tegen aan?
“Ik ga niet ontkennen dat er tijdens zulke ontmoetingen wheelies, burnouts en andere trucjes worden gedaan. Maar het maakt nogal een verschil waar je dat doet. Doe je dat in de binnenstad, waar wij niet naar toe wilden, of doe je dat op een afgesloten industrieterrein? Een meeting is bedoeld om elkaar te ontmoeten, om elkaars brommers en scooters te bewonderen. En ja, daar hoort ook het rijden en het doen van trucjes bij.”

Afgelopen zomer heeft er op een industrieterrein in Groningen een ongeluk plaatsgevonden tijdens zo’n meeting, waarbij twee scooterrijders frontaal op elkaar knalden. Eén van hen raakte dusdanig gewond dat de persoon naar het ziekenhuis moest …
“Ik ken die beelden. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik niet wist dat die beelden in Groningen zijn gemaakt. En het is heel erg dat het is gebeurd. Maar in het dagelijkse verkeer gebeurt ook wel eens een ongeluk. Een fietser die wordt aangereden door iemand die niet goed uitkijkt, een voetganger op een zebrapad die geschept wordt. Als mensen onderweg zijn kunnen er ongelukken gebeuren.”

Bagatelliseer je het nu niet enorm?
“Ik denk dat de oorzaak ligt in de plek die wij hebben in de samenleving. Waarbij ik eigenlijk moet zeggen dat wij die plek niet hebben. De politie ligt overal op de loer. Dat zorgt voor veel stress. Dat zag je in Rotterdam, en in Groningen, ook. De politie duikt op, iedereen vlucht weg, en dan gebeuren er gekke en nare dingen. Om een voorbeeld in Rotterdam aan te halen. Toen de politie in Rotterdam opdook zorgde dat voor heel veel paniek. Een scooterrijder kwam daardoor ten val en brak zijn pols. Dat heeft mij veel pijn gedaan. Ik heb nog zeer regelmatig contact met deze persoon, en ik vind het echt erg voor hem.”

Maar dit klinkt een beetje als een purge (verwijzing naar de film The Purge uit 2013). Dat op een bepaalde dag alles is toegestaan en dat we na afloop wel gaan kijken hoe iedereen er uit komt …
“Nee, dat is niet wat ik bedoel. Ik zeg alleen dat de politie een katalysator is. Zeg ik daarmee dat ik geen respect heb voor agenten? Nee. Ik ken best wel wat agenten, en ik heb respect voor wat ze doen. Dat lijkt misschien niet zo, maar we moeten goed beseffen dat een agent er ook is als we zelf hulp nodig hebben. Ze doen geweldig goed werk. Wat zeg ik dan wel? Dat we de dialoog aan moeten gaan. Dat we meetings onder bepaalde omstandigheden door moeten laten gaan, op een manier waarbij het veilig kan. Dat heb ik ook geschreven in een brief aan de burgemeester van Groningen.”

Hoe zie je dat dan voor je?
“De afgelopen weken heb ik geleerd dat de weg die wij zijn ingeslagen niet de goede is. De meetings zoals we die in Rotterdam hebben gehouden, en in Groningen wilden organiseren, krijgen geen vervolg. Ik ben bezig om het nu op een legale manier te doen, waarbij we toestemming vragen aan een gemeente. Dat proces gaat lastig, want gemeenten lijken zich hier niet aan te willen branden. Maar ik ben er van overtuigd dat het wel kan. Door een vergunning, maar ook door de politie bij de meeting te betrekken, creëer je een veilige setting. En ik hoop echt dat een gemeente een toezegging doet, dat we het gewoon kunnen laten zien dat het echt kan.”

Agenten op een meeting met afgeplakte nummerborden en waarbij deelnemers wheelies doen?
“Ik heb het over een afgesloten terrein of gebied. Het afplakken van kentekens is niet een oproep die ik heb gedaan. Maar mijn punt is, is dat je de werelden niet tegenover elkaar moet zetten, maar juist samen moet brengen. En vanuit die positie moet gaan kijken wat er mogelijk is. En dat de ogen ook open gaan, dat we jongeren iets gunnen na een aantal hele vervelende jaren.”

Je bent op bezoek geweest bij onze burgemeester. Hoe is dat gesprek gegaan?
“Ik denk dat hij niet zo goed begrijpt wat onze passie is. En dan denk ik, iedereen heeft toch een passie? Als je opgroeit leer je ontdekken wat je leuk vindt. De één leeft zich toe op heel goed kunnen voetballen, de ander ontwikkelt zich als professioneel speler van computerspelletjes, en wij leggen ons toe op het mooi maken en verbeteren van scooters en brommers. Waarbij mijn passie is om dit ook nog eens te filmen en mooi in beeld te brengen. De burgemeester leek in het gesprek niet te begrijpen dat je zoiets als passie kunt hebben.”

Hoe moet het nu verder?
“Ik ga mij inzetten op het legaal organiseren van een scootermeeting. Dat we het op een nette manier kunnen organiseren, waarbij we ook laten zien dat het echt kan. Dat zoiets op een goede manier georganiseerd kan worden. Als er een gemeente is die hier aan mee wil werken, dan mag deze altijd contact met mij opnemen.”

Je zie het zelf al. Je bent qua ledenaantallen één van de grootste YouTubers in Nederland op dit moment. Dat maakt je een ambassadeur, een voorbeeld. Realiseer je je dat?
“Ja. Als ik naar een festival ga in het land dan is de kans groot dat ik wel een aantal keren herkend word. Ik krijg veel berichtjes binnen, soms ook negatief van mensen die vinden dat ik het verkeerde voorbeeld laat zien. En ja, soms ben ik een randdebiel die gekke dingen doet. Daar hebben we het zojuist ook al even over gehad. Maar ik ben geen eikel. Ik ben een boerenjongen uit Gelderland, die zichzelf is, en ook altijd zichzelf zal zijn. Ik heb heel veel te danken aan mijn vader, die mij zoveel mogelijk helpt bij alle dingen. Want ja, er komen ook klachten binnen, en het is fijn dat mijn vader mij dan helpt om dat op een goede manier op te lossen.”

Is het alle moeite waard?
“Mijn moeder zegt soms, wat haal je je toch allemaal op de hals? Als de postbode een brief van een gemeente of de politie brengt, dan stress ik hem al helemaal. Dan is mijn hartslag heel erg hoog. Mijn moeder zegt dan, doe toch rustig. Maar weet je. Ik geef ontzettend veel om mijn kijkers. Ik zie een probleem: ik zie depressies, ik zie jongeren die er mentaal niet goed voor staan. Voor hen wil ik iets doen. Zo zijn de meetings tot stand gekomen.”

En dat is je dus een strafblad waard?
“De vraag is welke reactie precies passend is. We zijn drie weken geleden als criminelen naar het bureau gebracht. Dat je handboeien om krijgt en uren vast zit. Maar voor wat precies? We mochten niet in de gemeente Groningen komen, en daar zijn we ook niet geweest. De meeting in Groningen was georganiseerd door jongeren uit stad waarbij ik via mijn kanalen heb opgeroepen om er naar toe te gaan. Nadat we in Assen van de weg gehaald waren, heb ik besloten om naar Paterswolde te gaan, om daar de organisatoren van de meeting te ontmoeten. Ik wilde hen niet teleurstellen. Dat er zo hyperactief werd gereageerd door de politie, waarbij ik ook vind dat de agenten hun boekje ver te buiten zijn gegaan, is niet netjes. Deze agenten hebben ook beelden van mijn camera verwijderd. Dat mag toch helemaal niet?”

Je vertelde dat je een brief naar de burgemeester van Groningen hebt gestuurd. Heb je al een reactie gekregen?
“Nee. Maar ik hoop dat hij mee wil denken in wat hierin mogelijk is. Dat we in ieder geval het gesprek aan kunnen gaan, na kunnen denken, hoe we zoiets toch op een veilige en goede manier kunnen organiseren. En het belangrijkste daarbij is misschien wel dat je niet alleen naar je eigen belangen moet kijken, maar ook naar de belangen van jongeren. De coronajaren kunnen we niet inhalen, maar jonge levens die nu te maken hebben met stress, sociale- en mentale problemen. Het helpt niet als we dingen gaan verbieden. Dat werkt averechts. Dat besef lijkt onvoldoende aanwezig te zijn.”