Directeur Ellen Meijer nam afgelopen vrijdag afscheid van CBS De Fontein in Ten Boer. Ze gaat genieten van haar pensioen. Met het afscheid komt er een einde aan een onderwijscarrière die in de jaren tachtig begon.
Hoi Ellen! Afgelopen vrijdag was het afscheid. Hoe kijk je er op terug?
“Het was prachtig. Het was geweldig. Het was heel mooi. Eigenlijk stond afgelopen week volledig in het teken van afscheid nemen. Er was een pensioenstempelkaart gemaakt met vier vakjes waarbij er elke dag een kind langs kwam om één van de vakjes te beplakken met een sticker. Afgelopen donderdag was de kaart vol en toen resteerde er nog één dag. Ik ben in de ochtend opgehaald in een oude Fiat uit de jaren vijftig. Het voertuig was zo oud dat we zelfs onderweg even stil kwamen te staan, haha.”
De laatste dag had een speciale invulling gekregen. Was je van tevoren op de hoogte wat er ging gebeuren?
“Ja. Er was mij gevraagd wat ik graag zelf zou willen. Ik vond het heel belangrijk om met de kinderen afscheid te nemen. En ik heb gezegd dat het mij heel leuk leek om het circus erbij te betrekken. En dat is gebeurd. Circus Salto was uitgenodigd die samen met de kinderen de hele dag gewerkt hebben aan een circusvoorstelling. Die voorstelling vond aan het eind van de dag plaats waarbij ik de opening mocht verzorgen. En er was een receptie georganiseerd, zodat er ook op een goede manier afscheid genomen kon worden van collega’s en van ouders van de kinderen. Ik kijk terug op een hele mooie week.”
En dan is het vrijdagavond. En dan wordt het boek definitief gesloten …
“Ik zal je eerlijk zeggen dat ik zaterdag weer op school ben geweest. Dit keer om mijn kamer op te ruimen. Ik wilde dat vorige week niet doen want dan zit je de halve week in een lege kamer. Dus ik heb mijn persoonlijke spullen opgehaald. En vervolgens heb ik nog even een rondje door het gebouw gelopen. Langs de klassen, langs de herinneringen. En uiteindelijk was daar het moment om dan echt de sleutel in te leveren. En ja, dat voelt heel dubbel. Want enerzijds zijn de contacten met kinderen zo mooi. Je ziet hun groei, je ziet hun ontwikkeling. Dat maakt het zo leuk. Maar aan de andere kant is het ook een vakgebied dat aan het veranderen is.”
Kun je dat uitleggen?
“Ik ben heel graag een schoolleider. Mijn motto is om naar kinderen te kijken, en om ze ook te zien. Dat motto, dat drijft af. Als je directeur bent van een school dan komen er steeds meer managementtaken. Kinderen worden cijfertjes, tabellen en grafieken. Je gaat handelen op basis van getallen, en niet meer op basis van wat je met je eigen ogen ziet. En dat is een stijl die niet bij me past. De afgelopen jaren waren niet makkelijk. We hebben twee lockdowns gehad waarbij de school dicht moest, en kinderen thuis onderwijs kregen. Twee keer is het mij gelukt om op te veren, om alles weer bij elkaar te krijgen. Een derde keer zou mij niet gaan lukken. Ik ben nu 64 jaar, en ik vind dat het goed is geweest. Dat het zo klaar is. Maar het is dubbel.”
Je benoemt een hele duidelijke boodschap. Is dat ook een boodschap die wat jou betreft een luidde galm moet krijgen in onderwijsland?
“Dat vind ik wel. Om de koe bij de hoorns te vatten. Als kinderen bij ons binnenkomen dan arriveren ze met een lege gereedschapskist. Aan mij, en aan het voortreffelijke team dat we op De Fontein hebben, is het de taak om in de jaren die voor ons liggen die kist te vullen. Met onderdelen waar je in de rest van je leven op terug kunt grijpen. Dat kan alleen door naar kinderen te kijken en ze ook echt te zien. Door ze aandacht en ondersteuning te geven. En dat kan niet vanuit een papierwinkel. Kinderen zijn geen namen in dossiers. Dat moeten we voor ogen houden.”
Je onderwijscarrière begon in de jaren tachtig hè?
“Klopt. Dat was in 1980 in Boskoop. Het waren vreemde jaren. Er was weinig werk in het onderwijs en ik kon in Boskoop aan de slag. Na twee jaar ben ik samen met de directeur van die school naar Veenendaal gegaan. Veenendaal was heel behoudend in die tijd. Ik stapte in het huwelijksbootje en raakte zwanger. In die tijd zou dat in Veenendaal einde carrière zijn geweest, waar het niet dat ik toen al had gekozen voor een avontuur in het buitenland. Daarna kwam ik in Groningen waar ik aan het werk ging bij de VCOG. Als invaller heb ik toen op verschillende scholen gewerkt. Ik ben een tijdje in Gravenburg aan het werk geweest. Dat was in de tijd dat die school door brand werd verwoest. Sinds 2012 ben ik directeur in Ten Boer. En die tijd beschouw ik als een prachtige afronding van mijn carrière.”
En dan is ineens de agenda leeg. Heb je al plannen voor de komende tijd?
“Ik ben afgelopen week gestrikt als vrijwilliger voor de bibliotheek in Ten Boer. Ik heb dat in het verleden vaker gedaan, en dat lijkt me geweldig om dat op te pakken. Er is geen startdatum aangegeven, dus de komende tijd ga ik het rustig aan doen, maar op een gegeven moment zul je mij tegen gaan komen in de bibliotheek. Daarnaast vind ik het ontzettend leuk om fotoalbums te maken. De afgelopen jaren is er veel werk blijven liggen, dus daar zal ik mee aan de slag gaan. Ik heb ook een kleinkind in Amsterdam, waar ik nu wat vaker naar toe kan. En mijn man blijft gewoon aan het werk. Hij is veel op reis, en ik zal zo nu en dan eens mee gaan.”
Denk je volledig afscheid te kunnen nemen van het juf-zijn?
“Ik denk dat een juf altijd wel een beetje een juf blijft. En mocht het zo zijn dat ze in Ten Boer na de zomervakantie te weinig personeel hebben, dan ben ik héél misschien ook wel bereid om nog wat uren mee te gaan draaien. Het zit in me. En wat ik al zei, het is prachtig om kinderen iets mee te kunnen geven waar ze de rest van hun leven profijt van kunnen hebben. Ik vertelde al over mijn kleinkind. Deze komt op een leeftijd dat je ook dingen aan kunt reiken. Dus dat zal altijd in mij blijven zitten. En dat is helemaal niet erg. Het is fantastisch om dat te kunnen en mogen doen, ook nu ik als directeur gestopt ben.”
