Aan het avontuur van Le Petit Théâtre aan de Kolendrift in het Ebbingekwartier komt een einde. Op 1 september moet het regulateurshuis leeg opgeleverd worden. Dit tot groot verdriet van Sharon Doelwijt van Le Petit Théâtre.
“Het gebeurde een paar weken geleden. Een jong meisje luisterde naar de muziek die hier gespeeld werd, en ze vroeg aan mij, wat is dat? Ik vertelde dat het jazzmuziek is. Nou, daar had ze nog nooit van gehoord. Ze luisterde alleen popmuziek. Ik legde uit dat zonder de jazzmuziek de popmuziek nooit bestaan zou hebben. Ze bleef rondhangen, en uiteindelijk heeft ze op het podium een stuk gezongen van een lied dat ze mooi vond. En dat is altijd de kracht van Le Petit Théâtre geweest. Mensen in aanraking brengen met muziek. Zo’n meisje gaat met een ervaring van hier tot gunter naar huis, zoiets vergeet ze nooit weer. En dat gaat nu verdwijnen. En dat doet pijn.”
“Ik kan de kosten niet langer opbrengen”
Le Petit Théâtre is het enige jazzpodium dat in Groningen is te vinden. En toch komt het regulateurshuis, waar het theater in is gevestigd, binnenkort leeg te staan. “We zijn inmiddels al gesloten”, vertelt Doelwijt. “Ik kan de kosten niet langer opbrengen. En gesprekken met verschillende organisaties hebben tot niets geleid. Ik kan geen subsidie krijgen, ik krijg geen hulp. En dan kom ik tot een gekke constatering. Want ik bevind mij op een terrein waar De Kunstwerf zich bevindt. Waar heel veel subsidie naar toe vloeit. Maar voor mij is er niks.”
“Waar haal ik 1.200 euro per maand vandaan?”
De geldproblemen zijn in het voorjaar van 2020 ontstaan. “De coronacrisis”, verzucht Doelwijt. “Je kunt niet meer doen wat je wilt. Door de lockdowns moet je noodgedwongen gesloten blijven. Ik huur van het Groninger Monumentenfonds. Zij waren heel schappelijk door de huurprijs van 2.400 euro per maand tijdens de crisis te verlagen naar 1.200 euro per maand. Maar waar haal ik 1.200 euro vandaan als je niet open kunt, als je geen inkomsten hebt? In het begin denk je, het komt wel goed. Die crisis gaat wel over. Maar niemand had kunnen bevroeden dat we er ruim twee jaar in zouden zitten.”
“Als het waait dan staan de gordijnen hier bol”
En daar houdt het verhaal niet op. “Ik zit in een prachtig pand. Maar het is ook een gebouw met achterstallig onderhoud. Met grote kieren waarbij als het waait de gordijnen bol staan. En dan komt de energiecrisis om de hoek kijken. Het leidde tot energierekeningen van 1.400 euro in de maand. En tot overmaat van ramp is het gebied een bouwterrein vanwege de komst van De Kunstwerf. Mijn gebouw was en is moeilijk vindbaar en bereikbaar. Er staan regelmatig werkbusjes en hekken voor de deuren. Dat maakt het niet aantrekkelijk om hier naar binnen te stappen. En op dat vlak zijn we er ook nog niet. Ik heb begrepen dat in 2025 een woningcorporatie hier een gebouw gaat plaatsen. Dus het blijft ook nog wel even een bouwput.”
“Op 1 september moet ik uit het pand zijn”
Het afgelopen jaar heeft Doelwijt van alles geprobeerd om de situatie op te lossen. “Er zijn veel gesprekken gevoerd. Met de verhuurder is bijvoorbeeld besproken of het huurcontract over kon gaan naar een beheercontract. Ik heb daarop gesproken met de bierbrouwer die aan mij levert. Dit bedrijf wilde daar wel garant voor staan. Maar uiteindelijk is de constructie op niets uitgelopen. Ook heb ik gesprekken gevoerd met de gemeente. Ik heb gevraagd, wat is nu precies de visie die jullie voor dit gebied hebben? En wat kunnen jullie voor mij betekenen? Met de verhurende partij is nu afgesproken dat de huurschuld kwijt wordt gescholden als ik op 1 september uit het pand ben. Dit is omdat ik niet kan voldoen aan de huurkosten, en de achterstanden die in huur nu oploop.”
“Ik word moe van het hokjesdenken”
Doelwijt is teleurgesteld: “Als ik er over praat dan gieren de emoties door mijn lijf. Ik ben boos, ik ben verdrietig, en ik ben vooral teleurgesteld. De afgelopen zestien jaar heb ik geprobeerd om iets moois op te bouwen. Dat heb ik gedaan zonder winstbejag. Ik wilde de mensen iets bieden: het beste jazzpodium van Groningen. Maar dat je op zo’n manier klem wordt gezet. Ik ben teleurgesteld, echt teleurgesteld, en als dit achter de rug is, dan verlaat ik Groningen ook, en ga ik mijn heil zoeken in Parijs ofzo. Ik word zo moe van het hokjesdenken.”
Crowdfundingsactie
Maar niet alleen jazz kreeg de ruimte in Le Petit Théâtre. Ook studenten theatergezelschappen en improvisatietheater kreeg een thuis in het gebouw. “En we haalden toffe artiesten uit binnen- en buitenland hier naar toe. Zonder ooit ook maar een cent subsidie gehad te hebben.” Doelwijt is ondertussen een crowdfundingsactie gestart. “Het doel van deze actie ligt op 6.000 euro. Er staan nog zoveel rekeningen open, dat ik met deze actie die rekeningen wil betalen. Dat dit afgerond kan worden.”
“Ik vrees dat het te laat is”
Op de vraag of er geen oplossing gevonden kan worden: “Ja, maar welke oplossing? Ik ben al een jaar aan het zoeken naar een oplossing, en ik kan ze niet meer bedenken. Het mooiste zou zijn dat een gemeente of een wethouder zegt, we gaan hier met je naar kijken, we gaan dit oppakken. Maar ik vrees dat het daar gewoon al te laat voor is. Eerdere gesprekken hebben helaas ook tot niets geleid. En dat is jammer. Omdat Groningen echt een jazzpodium verdient. De stemmen en de muziek van Quincy Jones, Dizzy Gillespie, Frank Sinatra en Aretha Franklin moeten in Groningen gehoord blijven worden.”
Een link naar de crowdfundingspagina vind je hier.
