De film ‘Vijf Minuten’ van de Stadse filmmaker Sander Blom is in de prijzen gevallen op het 48 Hour filmproject Rotterdam. Blom, die de film samen regisseerde met Niels Brouwers en producent Basz de Jonge, wonnen naast de Publieksprijs ook de juryprijs. En dat had het team niet verwacht.
Hoi Sander! Voor we het gaan hebben over jullie film, is het misschien goed om uit te leggen wat 48 Hour filmproject Rotterdam is …
“48 Hour filmproject Rotterdam is een competitie voor filmmakers waarbij je in 48 uur een film maakt. Aan deze editie deden veertig teams uit het hele land mee. Op vrijdagavond krijg je een genre en andere verplichte onderdelen toegewezen. En vervolgens zul je als team in twee dagen een film moeten maken. Van het schrijven van het script, de opnames tot de montage en de colorgrading en sounddesign. 48 Hour filmproject Rotterdam is een wedstrijd die behoorlijk hoog staat aangeschreven.”
Nu doe jij hier al een aantal jaren aan mee. Wat is hier zo leuk aan?
“Ik heb de afgelopen jaren al verschillende films mogen maken. ‘Cornelia’ bijvoorbeeld, maar ook ‘De Laatste Dag’. Het maken van films kost echter heel veel tijd. Voor je kunt beginnen met de opnames heb je al een lang proces doorlopen van fondsenwerving, casting en het samenstellen van een team. Het leuke van 48 Hour is dat het ook echt twee dagen is. Het is afgebakend. De mensen die er aan mee werken doen het vrijwillig. Daardoor sta je er allemaal hetzelfde in. En het leuke is ook dat het mogelijkheden biedt om met mensen samen te werken, waar je nog niet eerder mee hebt gewerkt. Het biedt mogelijkheden om dingen uit te proberen. Of het klikt. Voor deze 48 Hour heb ik bijvoorbeeld samengewerkt met een cameraman uit de Randstad. Bij eerdere edities lukte het qua agenda’s niet om met hem samen te werken, maar dit keer wel. En dat is super leuk, waardoor er ook mogelijke toekomstige samenwerkingsverbanden kunnen ontstaan.”
Tekst gaat verder onder de foto:
Bij de opnames maakten de acteurs gebruik van uniformen en wapens. Foto: Jesper Bauer
Maar zoiets is toch eigenlijk onmogelijk? Om binnen 48 uur een film te maken?
“Er zijn een aantal dingen die je van tevoren wel mag regelen. Bijvoorbeeld de locatie. En ook het team mag je alvast samen gaan stellen. Maar het genre waar de film zich in moet bevinden, dat wordt op vrijdagavond bekendgemaakt. En dat geldt ook voor één van de personages die een rol moet krijgen in de film, een voorwerp dat te zien moet zijn en een zin die sowieso uitgesproken moet worden. Dat doet de organisatie zodat je je van tevoren maar beperkt kunt voorbereiden.”
Jullie hadden besloten om in Zeegse, in Drenthe, neer te strijken …
“Klopt. Daar hadden we een woning geregeld waar we de opnames konden doen. En ook hadden we van tevoren bedacht dat we sowieso iets wilden doen met soldaten. Dus we hadden uniformen geregeld, maar ook wapens. Daar komt ook veel bij kijken, want je moet dat goed communiceren met de politie, de burgemeester en de omwonenden. Daar hebben we veel energie in gestoken. Dus dat was de basis, en dan is het vrijdagavond afwachten wat er door de organisatie bekend wordt gemaakt.”
Hoe gaat dat dan vrijdagavond?
“We zaten vanuit Zeegse mee te kijken. Ik had mijn broertje, die in Den Haag woont, gevraagd om naar Rotterdam te gaan. Er moest namelijk een genre getrokken worden. Je krijgt als team twee genres, die je mag combineren, of je kiest er één van. Wij trokken ‘buddyfilm’ en ‘drama’. Het personage dat er in voor moest komen was Francesca. Het voorwerp dat te zien moest zijn was een album. Dat mocht een foto- of een muziekalbum zijn. En de zin die te horen moest zijn was: soms is het antwoord dichterbij dan je denkt.”
En dan ga je aan de slag?
“Het maken van een film begint met een script. Je trekt je terug, je denkt na, je overlegt. En eigenlijk ging dat super goed. Vlak voor middernacht was ons script klaar. Tijdens eerdere edities zijn we wel eens tot diep in de nacht doorgegaan. En dat klinkt heel leuk, maar als je de eerste nacht goed kunt slapen, dan heeft dat ook zijn voordelen voor de rest van het project. En dat bleek nu ook heel prettig te zijn. Op vrijdag bleek iemand ziek te zijn geworden, waardoor ik ook als acteur mee moest spelen. De combinatie met het regisseren kost flink wat energie. Op zondag was ik betrokken bij de montage.”
Tekst gaat verder onder de foto:
Overleg tussen acteurs en regisseurs bij de opnames van de film. Foto: Jesper Bauer
Waar gaat de film over?
“Ik kan natuurlijk niet alles verklappen, maar in de film zie je vijf commando’s door het bos sluipen. Ze zijn op zoek naar iets. Je ziet ze naar een schuurtje lopen, waarbij ze van de commandant de opdracht krijgen om het gebouwtje te doorzoeken. Er wordt niemand aangetroffen. Maar ondertussen hebben we in de film al verschillende flarden gezien van een vrouw, die vastgebonden zit. In hoeverre hebben die twee situaties met elkaar te maken? Zijn de commando’s op zoek naar de vrouw? Of moeten ze iets doen waarmee ze de vrouw vrij kunnen pleiten? Of is er iets anders aan de hand?”
In de film zie je prachtige beelden hoe soldaten door de bossen sluipen …
“Het zijn absoluut hele mooie beelden geworden. We hebben met een team van 25 man hier aan gewerkt. Iedereen heeft een rol, en ik kan zeggen dat iedereen ontzettend zijn best heeft gedaan. Maar het camerawerk is wel één van de cruciale dingen. Als acteur kun je heel goed je best doen, maar als dat niet goed gevangen wordt in beeld, dan werkt het niet. En natuurlijk, ook geluidseffecten en muziek zijn belangrijk. Maar ik ben het met je eens dat het beeld heel goed is gelukt.”
Soldaten die door een bos lopen. Met een oorlog die in Oekraïne wordt uitgevochten kan ik mij zo voorstellen dat voorbijgangers vreemd hebben opgekeken …
“We wilden geen problemen. Als iemand 112 belt en zegt dat er mannen met geweren door het bos lopen, dan kun je bedenken wat er gaat gebeuren. Dus we hebben dat echt zo goed mogelijk proberen te regelen. Met de politie Noord-Nederland, met de lokale politie en ook met de burgemeester. Zij hebben allemaal toestemming gegeven. We hebben briefjes opgehangen in het bos dat er filmopnames gaande waren. En ook hebben we omwonenden geïnformeerd. Uiteindelijk is alles vlekkeloos verlopen.”
Op zondagavond wordt de film dan naar Rotterdam verzonden, en dan is het afwachten …
“Een professionele jury heeft alle films bekeken. En ook het publiek mocht een stem uitbrengen. Afgelopen donderdag was de prijsuitreiking. Ik kon daar niet bij zijn want ik gaf een lezing. Op een gegeven moment opende ik WhatsApp en toen zag ik dat we de Publieksprijs hadden gewonnen. Dat was al een fantastische erkenning. De juryprijs moest toen nog komen, maar omdat ik nog een vragenronde had, had ik even geen oog voor mijn telefoon. En toen bleek later dat we ook de juryprijs hadden gewonnen. Ja, echt geweldig. Dan spring je wel een gat in de lucht hoor.”
Baal je dan niet dat je op dat moment niet in Rotterdam kunt zijn?
“Tjah. Het heeft te maken met hoe je er in gaat. Ik doe mee aan 48 Hour omdat het leuk is. Omdat het gezellig is. Maar natuurlijk ben ik ook wel competitief aangelegd, dus toen ik het hoorde was ik wel heel blij. Ik merkte ook dat het mij meer deed dan ik verwacht had. Ik ben best wel nuchter. Maar ik had zoveel adrenaline in mijn lijf, dat ik eerst niet echt kon slapen. Ook omdat Rotterdam hoog staat aangeschreven.”
Gaan hier nu deuren mee open?
“We gaan sowieso door naar de volgende ronde. Onze film zal volgend jaar te zien zijn op Filmapalooza in Portugal. Dan nemen we het op tegen winnaars uit andere landen. En welke kans we daar maken? Geen idee. Dat is koffiedik kijken, ook omdat ik de andere inzendingen nog niet gezien heb. Maar om je vraag te beantwoorden: dit staat heel goed op je cv. Er zijn ook veel felicitaties binnengekomen, en je merkt dat mensen je via sociale media toe gaan voegen. Maar het is niet zo dat je nu binnen bent. Daarvoor moet er echt nog meer gebeuren. Maar wat ik al zei: het plezier dat ik bij zulke projecten heb, dat maakt me blij, dat maakt me gelukkig. En het is mooi dat dit een eerste prijs oplevert.”
