Wet van Murphy voor gezin uit Lewenborg: “Ik loop tegen dichte deuren aan, mijn bedrijf staat op omvallen”

Het leven van Tino Meijering en zijn gezin staat volledig op de kop. Zijn bedrijf staat op omvallen en zijn vrouw is ziek. Hulp wordt niet geboden omdat overheidsafdelingen niet samenwerken. Nu een oplossing verder weg lijkt dan ooit, wendt het gezin zich tot de media.

Een paardenmiddel, zo omschrijft Meijering de gang naar de media. Door aandacht te vragen hoopt hij te kunnen redden wat er te redden valt. Meijering wordt ondersteund door Dennis Ram van de PVV-fractie. Ram noemt het vertellen van het verhaal belangrijk: “Dit is niet het enige verhaal dat wij kennen. In onze gemeente zijn er flink wat gezinnen die in de stress zitten, omdat zij niet de hulp krijgen die ze zouden moeten krijgen. Dit komt omdat afdelingen van de gemeente en de overheid niet samenwerken. Ambtenaren willen graag, maar door alle afdelingen zie je door de bomen het bos niet meer. En dat moet echt anders.”

“Mijn 10-jarige dochter kreeg een belastingaanslag van 150.000 euro”
Terug naar Meijering. Wie zijn verhaal aanhoort, kan concluderen dat zijn leven door pech achtervolgd wordt. De problemen beginnen in 2009. “Zo’n vijftien jaar geleden kreeg mijn toen 10-jarige dochter ineens een belastingaanslag van bijna 150.000 euro. Dat zorgde voor veel stress. Mijn dochter kreeg deze aanslag omdat ze een persoonsgebonden budget ontving, omdat ze ADHD heeft. Na heel wat telefoontjes moest ik een bezwaarschrift indienen, dat was een hele rompslomp.”

“Koeriersbedrijf dat Europees actief is”
Ondanks dat de situatie wordt opgelost, blijven problemen op de loer liggen. Vlak voor de start van de coronacrisis gaat het opnieuw mis. Vanuit een loods aan de Leningradweg runt Meijering een koeriersbedrijf. Een bedrijf dat met hulp van de gemeente is opgezet. “We zijn Europees actief”, vertelt Meijering. “Behalve pakketjes bezorgen we bijvoorbeeld ook auto’s, paardensperma, bloemen en kleding. Het is heel uitgebreid. We brengen spullen naar Denemarken, naar Zweden. Door problemen heb ik een deel van het bedrijf van de hand moeten doen, waardoor nu nog drie mensen voor mij werken.”

“Bedrijfsarts wilde mij geen invalidekaart verstrekken”
In 2018 ontstaat een probleem met de bedrijfsarts. “Mijn been is kapot. En dat gaat helaas ook nooit weer beter worden. Daarom heb ik een invalidekaart nodig. Maar de bedrijfsarts wilde de papieren daarvoor niet tekenen, omdat hij van mening was dat ik de invalidekaart niet nodig had. Dat is een hele vervelende strijd geweest, waarbij uiteindelijk het medisch tuchtcollege een uitspraak moest doen. Een strijd die anderhalf jaar heeft geduurd, waarbij ik uiteindelijk in het gelijk ben gesteld. Maar de strijd heeft veel geld gekost.”

“Lening hing als een zware molensteen om mijn nek”
De situatie was nog maar net achter de rug toen de coronacrisis begon: “Er gebeurde iets wat niemand had voorzien, en waarbij niemand wist hoe lang het zou gaan duren. Door de situatie met de bedrijfsarts had ik financieel flink in moeten teren. Door de overheid werden coronasteunmaatregelen opgetuigd, waar ik mij ook voor ben aan gaan melden. Maar ik bleek daar geen gebruik van te kunnen maken. Eind 2019 had ik een paar auto’s aangeschaft om meer koerierswerk te kunnen verrichten. Hierdoor had ik in 2020 een hogere omzet, in vergelijking met 2019, en kwam ik niet in aanmerking. Door de coronacrisis viel een deel van mijn werk weg. Om het bedrijf toch in leven te houden ben ik geld gaan lenen. Maar dit was niet een houdbare situatie, en daarom heb ik bij de gemeente aangeklopt voor een financiering. De gemeente besteedde dit uit aan het IMK. Dat is een instituut voor het midden- en kleinbedrijf. En zij gaven mij een positief advies, maar kwamen met een lager bedrag dan gevraagd. Het gevolg was dat ik net weer boven water kwam, maar de lening, met een zeer hoge rente, hing als een zware molensteen om mijn nek.”

“Stijging van de energiekosten”
De situatie zorgt in het gezin voor veel stress, en daarbij gaat het van kwaad tot erger. “In 2021 was de situatie zo penibel geworden dat mijn dochter zich van het leven heeft proberen te beroven. We besloten om voor haar te gaan zorgen. Om geen omzet kwijt te raken, hebben we mensen ingehuurd die het werk konden overnemen. Dit betekende wel omzet, maar bijna geen opbrengsten. Deze situatie bleef ons in 2021 het hele jaar achtervolgen. Ruim een jaar geleden kregen we, vanwege de geopolitieke situatie in de wereld, te maken met een forse stijging van de brandstofkosten. Die hogere kosten kan ik door vaste contracten niet doorberekenen. Het gevolg is bijna geen opbrengsten meer. In de tweede helft van vorig jaar kwamen de brandstofkosten weer wat meer tot rust, maar toen stegen ineens de kosten van energie enorm. Het betekende dat het vervoer van bloemen wegviel. Daar waren we ons juist op gaan richten, maar dat leverde dus niets extra’s op.”

Denk je aan zelfdoding? Neem dan 24/7 gratis en anoniem contact op met 0800-0113 of chat op 113.nl

“Op de dag dat we een herfinanciering kregen, kreeg mijn vrouw te horen dat ze ziek is”
Meijering besloot om daarop opnieuw bij de gemeente aan te kloppen voor een herfinanciering. De hoge rente op de lening zorgde er voor dat het bedrijf niet vooruit komt. Nadat een nieuwe poging bij het IMK in eerste instantie strandt, wordt in het begin van dit jaar toch een lening verstrekt. Daarbij wordt het bedrijf aangepast naar een VOF, waarbij de partner van Meijering mede-eigenaar wordt. “Ik was blij. Dit was goed nieuws! Nu konden we verder waar we gebleven waren. Maar het geluk was van korte duur. In de middag, na de toekenning van de financiering, hadden we een afspraak in het ziekenhuis, omdat mijn vrouw klachten had. Uit die onderzoeken bleek dat ze kanker had. Mijn vrouw werkte al mee in het bedrijf, dat heeft ze nog een tijdje gedaan, tot de start van de chemokuren. Ze had veel last van deze kuren: slecht slapen en overgeven. Hierdoor kan ik feitelijk mijn werk ook maar beperkt uitvoeren en moet ik weer andere mensen inhuren om de omzet in stand te houden, maar dat betekent weer weinig opbrengsten. Omdat ze teveel last had van de chemokuren, zijn deze gestopt. Vrijdag is ze geopereerd, en dat lijkt positief, hoewel er nog wel een traject met bestralingen gaat volgen. Gelukkig heeft de gemeente rente en aflossing tot het eind van het jaar stopgezet.”

“Ik wil zo graag een oplossing”
Tot overmaat van ramp loopt de relatie van een dochter, die tevens een kind heeft, op de klippen. In januari 2023 trekken dochter en kind noodgedwongen bij Meijering in. “Dat was geen probleem, een ouder zorgt voor zijn kinderen als het kan, ook al zijn ze volwassen. Mijn vrouw heeft echter, door de ziekte die ze heeft, rust nodig. De rust krijgt ze nu niet doordat mijn dochter met kind nu ook bij ons in huis woont, met nog een volwassen zoon, die moeilijk woonruimte kan vinden. Een urgentieverklaring om mijn dochter voorrang te geven op woonruimte kwam er eerst niet. Dus tel alles maar bij elkaar op. Mijn bedrijf zit in zwaar weer. Mijn vrouw is ziek. En mijn dochter woont met mijn kleinkind thuis. Mijn vrouw heeft rust nodig, maar die rust is er niet. En ik zit ondertussen tegen een burn-out aan. Ik moet werken, verzorgen en problemen oplossen. Ik wil zo graag een oplossing. Maar ik loop tegen dichte deuren aan. De gemeente is niet thuis. De wethouder is onbereikbaar, en ook de burgemeester reageert niet op mijn berichten. Wat moet ik nu?”

“Als ik de stekker uit mijn bedrijf trek, dan veroorzaak ik veel leed”
De boodschap van Meijering is ook voornamelijk aan de gemeente gericht: “De gemeente en ik zijn goede bekenden van elkaar: we hebben al vele jaren contact. En vroeger ging dat beter. Toen liep het via De Ploeg. Dat werkte heel goed. En toen kwam WIJ. En weet je wat WIJ een paar weken geleden tegen mij zei? Trek de stekker toch uit uw bedrijf. En begin over anderhalf jaar weer opnieuw. Dat zeiden ze echt. Maar dat kan toch niet? Ik heb een bedrijf opgebouwd. Ik heb naam gemaakt. Ik heb personeel in dienst. Andere ondernemers zijn van mij afhankelijk. Als ik de stekker eruit trek, dan wordt er veel leed veroorzaakt. Dat kan toch niet?”

“Ik kies hier niet voor, het overkomt mij”
Meijering: “Wat ik echt mis is een contactpersoon. Iemand waarmee meters kunnen worden gemaakt. En niet dat je iedere keer tegen dichte deuren aanloopt, dat er bizarre adviezen worden gegeven, of dat je een vervelende strijd moet uitvechten. Dat moet toch mogelijk zijn? Alles wat in een leven mis kan gaan, dat gaat mis. Dat is niet iets waar ik voor kies, dat overkomt mij. Op dit moment wil ik graag mijn vrouw steunen. Wil ik haar begeleiden tijdens de talloze bezoekjes aan het ziekenhuis. Maar dat gaat heel moeilijk. Het zorgt voor heel veel stress.”

“Ik zie het somber in”
Een lichtpuntje is er ook: “Afgelopen maand hebben we te horen gekregen dat mijn dochter, na ruim een half jaar, toch een urgentieverklaring krijgt. Dus dat is mooi. Ze heeft ook al gereageerd op verschillende woningen die aangeboden werden, dus hopelijk krijgen we op dat vlak nu snel rust. En qua bedrijf. Ik weet het niet. De reden dat ik jullie als media nu inschakel is omdat ik het somber in zie. Misschien is het over twee of drie weken wel gebeurd met mijn bedrijf. Ik wil toch nog iets proberen, en dan maar met een paardenmiddel.”

Dennis Ram (PVV): “Tussen afdelingen van de gemeente wordt niet samengewerkt, er is geen regie”
Dennis Ram is fractievoorzitter van de PVV. Volgens hem staat het verhaal van Meijering niet op zichzelf. “Het gaat om een heel triest verhaal, waarbij in onze gemeente meer van zulk soort verhalen spelen. En het hoeft allemaal niet. Wat hier gebeurt hoeft echt niet. De ambtenaren voeren hun taak uit. Wat er hier aan de hand is kun je hen individueel echt niet kwalijk nemen. Maar het probleem is dat er in de gemeente, tussen de afdelingen, niet samengewerkt wordt. Er wordt niet gecommuniceerd. Er is geen coördinatie. Kortom er is geen regie. En wat je dan krijgt is dat mensen zich niet geholpen voelen. Dat ze oplossingen voor de helsdeuren weg moeten slepen. En dan krijg je de situatie dat de gemeente, die je eigenlijk moet helpen, je tegenstander wordt.”

“Men heeft geen idee wie wat doet”
Op de vraag of de herindeling hier een oorzaak van is, zegt Ram: “De herindeling heeft de gemeente geen goed gedaan. De gemeentelijke organisatie is heel groot geworden. Maar dat was het voor de herindeling ook al. Gemeenten zijn grote en logge organisaties geworden, waarbij men heel druk is met zichzelf, maar er geen goed zicht meer is op waar het nu echt om draait. Wat je ziet is dat afdelingen verschillende belangen hebben, maar er zit geen regie op. Men heeft geen idee wie wat doet, terwijl het wel dezelfde gemeente is.”

“We zijn de menselijkheid kwijt geraakt”
Meijering vraagt om een contactpersoon, waarbij gewerkt kan worden aan een oplossing. Ram daarover: “Eigenlijk is het een heel simpel verzoek. Een contactpersoon die helpt, die ondersteunt, en zicht heeft op de volledige problematiek. En dat vraagt om een hele andere organisatie van de gemeente. Maar dat moet mogelijk zijn. Ambtenaren en wethouders zijn van goede wil. Als je dat als uitgangspunt neemt, dan moet dit toch ook opgelost kunnen worden? En begrijp me goed: dit speelt niet alleen in Groningen. Dit speelt in heel veel grote gemeenten. We zijn de menselijkheid kwijt geraakt. Met in dit verhaal grote gevolgen.”