In Groningen worden in februari vijf ouderbijeenkomsten gehouden bedoeld voor vaders en moeders van kinderen met een verstandelijke of meervoudige beperking. Wilma Klaassen uit Stad is de initiatiefnemer. Zij laat weten het belangrijk te vinden dat de rol van ouders meer onder de aandacht wordt gebracht.
Hoi Wilma! Hoe is het idee voor deze ouderbijeenkomsten ontstaan?
“Ik ben zelf moeder van een kind met een meervoudige beperking. Ik weet hoe het systeem werkt. En ik weet ook hoe je als ouder in deze situatie staat. De hulp aan je kind stopt namelijk nooit. Voor je kind ben je de eerste persoon, het aanspreekpunt, je bent een vertrouwenspersoon, je hebt toewijding, je bent loyaal. En het is denk ik heel goed dat de rol van de ouders meer onder de aandacht wordt gebracht. Hoe verhoud je je tot een kind dat veel hulp nodig heeft? Het is iets waar zorginstanties zich niet altijd bewust van zijn. Deze medewerkers maken hun werkdag en gaan op een gegeven moment weer naar huis. En dat is prima, maar ik denk dat dit onderwerp meer bewustwording nodig heeft. Als ouder sta ik altijd aan: ik ben het aanspreekpunt van mijn kind. Ik zie als geen ander wat er bij mij kind speelt.”
Zeg je daarmee dat zorgverleners vooral oog hebben voor het kind en niet voor de ouders, of andere kinderen in een gezin?
“Nee, dat zeg ik niet helemaal. Als ik kijk naar de dagelijkse praktijk, dan richten de begeleiders zich ook op mij. Als ik ergens mee zit, dan kan ik bij hen terecht met mijn verhaal. Maar de actualiteit is wel dat het in de zorg zoeken is naar personeel. Door de vergrijzing verdwijnen ervaren krachten, waar jonge meiden en en jonge jongens voor in de plaats komen, die nog weinig vlieguren hebben gemaakt. En ik verwijt niemand iets. Iedereen doet ontzettend zijn best. Maar ons zorgstelsel is wel zo ingericht dat het om de cliënt gaat, en dat daarom heen weinig mogelijk is.”
Je vertelde dat je zelf moeder bent van een kind met een meervoudige beperking. Hoe gaat dat?
“Ik heb het ontzettend goed getroffen. Mijn kind woont in een huis waar meerdere cliënten wonen. Er is veel aandacht voor mijn kind, maar er is ook aandacht voor mij als ouder. Daar prijs ik mij gelukkig mee, want ik realiseer mij terdege dat dit geen vanzelfsprekendheid is. Door de jaren heen word je automatisch een expert. Je netwerk wordt steeds groter, en je kent veel mensen, en je hoort veel verhalen. En ik hoor wat dat betreft ook andere verhalen dat ouders niet altijd met hun verhaal ergens goed terecht kunnen.”
Met zorgverleners die met pensioen gaan staat neem ik aan de vertrouwensband met deze medewerkers ook onder druk …
“Absoluut. Als je een zorgprofessional niet goed kent, dan laat je niet direct het achterste van je tong zien. Kijk. Mijn moederschap gaat altijd door. Als ik bij mijn dochter ben, en op een gegeven moment ga ik naar huis, dan sluit ik niet de deur. Ook daarna als ik thuis ben, dan gaat het door. Ik ben dan het aanspreekpunt. Dat is de loyaliteit die ik al even benoemde.”
In februari organiseer je vijf avonden waarbij ouders, die ook in deze situatie zitten, aan kunnen schuiven. Waar ik mij over verbaas is dat zoiets er dus klaarblijkelijk nog niet is?
“Zoiets is er wellicht wel, maar dan binnen de ziekenhuizen. Terwijl ik het los daarvan wil hebben. Het klinkt heel gek, maar met deze avond wil ik mijn kind even heel kortstondig, figuurlijk, buiten de deur plaatsen. Dat er daardoor even ruimte ontstaat om in gesprek te gaan, om te reflecteren, en ook om van elkaar leren. En ouders zijn welkom, maar ook zorgprofessionals.”
Hoe lang ben je al bezig met de voorbereiding?
“Ik loop al langere tijd met dit idee rond. Zoiets zelf doen is qua investering risicovol. Ik heb daarom contact gezocht met de stichting zaVie. Dit is een belangenbehartiger in de provincie Groningen voor groepen inwoners die net iets meer zorg, aandacht en ondersteuning kunnen gebruiken. Ik heb een plan geschreven, zij hebben daarin meegedacht, en uiteindelijk hebben zij hun akkoord gegeven. We gaan vijf ouderavonden organiseren op verschillende plekken in de provincie, waardoor we hopelijk zoveel mogelijk mensen kunnen bereiken.”
Hoe ziet zo’n avond er uit?
“Ik denk dat allereerst de locatie opvalt. We hebben bewust gekozen om zoiets niet plaats te laten vinden in zorginstellingen. We hebben gekozen voor gezellige locaties. ’t Feithhuis in de stad bijvoorbeeld, boerderij De Diek’n in Zeerijp en koffie & theehuis Tante Til in Enumatil. Mensen die komen zullen gastvrij ontvangen worden met koffie en wat lekkers. Daarna is het tijd voor ontmoeting. Ik ga een praatje doen, er is een gastspreker die ervaring heeft met dit onderwerp, en mensen kunnen vooral ook zelf in gesprek gaan. Vertellen, luisteren en reflecteren.”
Wanneer ben je tevreden?
“Als ouders en zorgprofessionals na afloop zeggen: wat fijn, hier hadden we behoefte aan. Ik hoop dat elke avond ook goed bezocht zal worden. En dat het ook uit gaat nodigen om er een vervolg aan te geven. Misschien door een jaarlijks congres of symposium? Of een evenement waar je een thema aan gaat verbinden. Het moet iets worden waarbij ouders hun ei kwijt kunnen, waar ze inspiratie op kunnen doen. Dat wil ik bereiken.”
Ouderbijeenkomsten:
Donderdag 8 februari van 19.30 tot 21.30 in Koffie & Theehuis Tante Til in Enumatil
Zondag 11 februari van 19.30 tot 21.30 in het Feithhuis in Groningen
Dinsdag 13 februari van 19.30 tot 21.30 in Boerderij De Diek’n in Zeerijp
Woensdag 14 februari van 19.30 tot 21.30 in Cultuurhuis de Klinker in Winschoten
Zondag 3 maart van 14.00 tot 16.00 in Grand Café ’t Lokaal in Delfzijl
Aanmelding
Mensen die interesse hebben kunnen zich aanmelden via dit mailadres. Vermeld bij de aanmelding je naam, mailadres en telefoonnummer, de datum en locatie van de bijeenkomst en met hoeveel personen je komt. Ook kun je aangeven of je toegangskaarten wilt voor de theatervoorstelling Broos op 7 maart in het Grand Theatre in Groningen. Per bijeenkomst zijn hiervoor enkele kaarten, a 17,50 euro, te koop.
