Gedichtbundel uitgereikt aan nabestaanden slachtoffer treinkaping Wijster: “Er is veel respect”

Het was een bijzondere bijeenkomst afgelopen week in de Stefanuskerk in Noorddijk. Ulfert Molenhuis presenteerde daar zijn dichtbundel Ik ben hier niet alleen – Gedachten over het leven. De bundel werd overhandigd aan drie families die een belangrijke rol hebben gespeeld in het werkzame leven van Molenhuis.

Hoi Ulfert! Het gaat over een bijzondere presentatie …
“Dat kun je wel zeggen. Het idee was om mijn nieuwe dichtbundel te overhandigen aan de ouders van Digna van der Roest en aan de schoondochter van Bea Pot. Maar afgelopen maandag werd ik ineens benaderd door de familie van een meneer die om het leven is gekomen bij de treinkaping in Wijster. Deze nabestaanden hadden mijn boek Mens en Medemens gelezen en wilden mij bedanken voor mijn werk. En zo is het idee ontstaan om ook een dichtbundel te overhandigen aan deze familie.”

Ulfert Molenhuis
Ulfert Molenhuis werd geboren in 1948 in Baflo. Hij begon zijn carrière bij de Koninklijke Marechaussee en werkte aan verschillende, grote rechercheonderzoeken. Later kwam hij in dienst van een groot oliebedrijf en gaf leiding aan het beveiligingsteam. Ook zette hij een groot beveiligingsbedrijf op en een recherchebureau. Bij Slachtofferhulp Nederland stond hij veel slachtoffers bij in grote zaken, waaronder de Deventer moordzaak. Daarna is hij onder andere voorzitter geweest van Voedselbank Groningen.

Straks gaan we het hebben over Digna van der Roest en Bea Pot. Maar laten we beginnen in Wijster. Hoe zit dit verhaal in elkaar?
“Het was in december 1975. De stoptrein van Groningen naar Zwolle was bij Wijster gekaapt door zeven Molukkers. Ik werkte bij de Koninklijke Marechaussee en werd opgeroepen om naar deze locatie te gaan. Contact met de kapers was er niet of nauwelijks. Bij de start van de kaping was de machinist doorgeschoten. Toen bleek dat de Nederlandse regering de eisen voor een onafhankelijke Republiek der Zuid-Molukken niet wilde inwilligen probeerden ze passagier Rob de Groot te vermoorden. Hij wist echter uit de trein te springen. Er werd op hem geschoten waarbij hij deed alsof hij dood was. Na vijf minuten rende hij weg. Later werd de dienstplichtige soldaat Leo Bulter doodgeschoten en twee dagen later werd de passagier vermoord met wiens familie ik dus nu contact heb.”

Bij deze kaping kreeg jij een bijzondere opdracht …
“Klopt. Wat ik al zei. Er was geen contact met de kapers. Mijn leidinggevende gaf mij de opdracht om microfoons onder het treinstel te plaatsen. Een erg gevaarlijke opdracht. Ik was 27 jaar oud en bewoog mij uiterst voorzichtig naar het betreffende treinstel. Ik kan mij herinneren dat het om twee treinstellen ging. In het achterste deel bevond zich niemand meer. Die passagiers hadden kunnen vluchten. Onder het eerste treinstel heb ik microfoons geplaatst. Daarbij mocht ik geen stenen van het ballastbed aanraken. Want dat zouden de kapers horen. Terwijl ik de apparatuur aanbracht hoorde ik de kapers door de trein lopen. Rugdekking had ik niet. Mariniers hielden mij van afstand wel in de gaten. Maar als de kapers op dat moment naar buiten waren gesprongen dan hadden ze mij ontdekt.”

Hoe belangrijk is deze actie geweest in het proces van de kaping?
“Daardoor kon er contact worden gelegd. Ik kan mij herinneren dat het uiteindelijk tot bemiddeling heeft geleid waardoor de kapers zich op 14 december hebben overgeven.”

Dit verhaal staat beschreven in het boek ‘Mens en Medemens’, waarbij auteur Sander Blom je levensverhaal heeft opgetekend. Hoe kunnen nabestaanden respect hebben als hun familielid om het leven is gebracht?
“Wat ik begrepen heb is dat men respect heeft voor hoe er indertijd gehandeld is. Men denkt dat wanneer de apparatuur niet was aangebracht er nog veel meer mensen om het leven waren gekomen. En zoals ik al zei, ik ben onlangs benaderd door de familie, waarop er dus het idee is ontstaan om de nieuwe gedichtenbundel ook aan hen te overhandigen.”

Om het verhaal dan compleet te maken. Je had het ook over Digna van der Roest en Bea Pot. Ook dit zijn namen die belangrijk zijn geweest in je werkzame leven …
“Ik ben betrokken geweest bij de zoektocht en het rechercheonderzoek naar Digna. Digna was een 9-jarig meisje uit Stad en verdween in de zomer van 1982 spoorloos. Haar lichaam werd in de herfst van 1983 gevonden bij Ruinen. Ton P. en zijn partner Hannie werden opgepakt. Zij bleken het meisje seksueel misbruikt te hebben en daarna hebben ze haar vermoord. Digna ligt begraven op het kerkhof in Noorddijk. Haar ouders waren afgelopen week bij de presentatie aanwezig. Dat was emotioneel zwaar omdat ook in deze kerk de afscheidsdienst had plaatsgevonden. Toch was het heel fijn om ook hen mijn dichtbundel te kunnen geven.”

Bea Pot werd vermoord in 1973. Ook bij deze zaak heb je een belangrijke rol gespeeld …
“Bea of Berendje Pot woonde in de buurt van de Rademarkt. Op 18 oktober kreeg ze bezoek van een 21-jarige soldaat. Ze kregen ruzie en bij een vechtpartij werd Bea neergestoken met de bajonet. De soldaat verloor echter zijn bril. Ik heb in het Rijksmiddelenmagazijn in Amsterdam 45.000 brilrecepten laten onderzoeken. Dat leverde na ruim twee dagen secuur zoeken de verdachte op. Die woonde in Groningen. In zijn woning vonden we handschoenen met bloedvlekjes en in de kelder een bajonet met bloedsporen. Zo kon de dader worden aangehouden en werd deze moordzaak na een week al opgelost. De schoondochter van Bea was afgelopen week bij de presentatie aanwezig.”

De lezers zullen nu wellicht denken dat je nieuwe dichtbundel bol staat van de verhalen …
“En dan moet ik ze toch teleurstellen. Deze verhalen staan beschreven in mijn eerdere boek. In mijn nieuwe dichtbundel gaat het over levenservaringen en levensvraagstukken die een plek hebben gekregen in mijn gedichten. Het gaat over mijn veranderende geloofsbesef en dat ik geloof dat mijn leven wordt voortgezet in dat van mijn kinderen en kleinkinderen. Maar het gaat ook over armoedebestrijding en de harmonieuze samenleving. Ik was heel blij dat ik de eerste dichtbundels aan deze mensen hebben kunnen overhandigen. Dat was heel waardevol en bijzonder.”

Meer informatie over de dichtbundel van Ulfert Molenhuis vind je op deze website.