Het verhaal van de IKC Dom Helder Camara uit Beijum op de landelijke finale van het schoolvoetbaltoernooi leest als het EK van 1974. In de finale op voorsprong komen, maar uiteindelijk de tegenstander er toch met de winst vandoor zien gaan. Een nabeschouwing met leraar Jalt de Haan.
Hoi Jalt! Tweede worden van Nederland. Is dat teleurstelling of toch ook blijdschap?
“Op het moment dat je de wedstrijd verliest denk je, dat is jammer. Ook omdat je weet dat het echt anders af had kunnen lopen. Maar inmiddels overheerst trots. De jongens hebben zoveel wedstrijden gespeeld en gewonnen. Dat je dan uiteindelijk doordringt tot de finale, waarbij we ons nu tweede van Nederland mogen noemen, dat is geweldig. Bij ons op school hebben we een prijzenkast. Daar staan een stuk of vijftien bekers in. De helft van wat er in de kast staat is de afgelopen maanden door deze jongens opgehaald. Dat is toch fantastisch?”
Het schoolvoetbal bestaat uit heel veel verschillende rondes. Je collega Tom Bosma heeft dit vorige week uitgelegd. Na toernooien in Groningen, Ureterp en Drachten werd uiteindelijk een ticket voor de finale binnengehaald. Ik kan me voorstellen dat dit ontzettend geleefd heeft op school …
“Afgelopen woensdag zijn we in een bus naar Zeist gegaan, waar de finale plaatsvond. Het vertrek stond gepland om 06.30 uur uit Beijum. En weet je wat zo mooi was? Een groep meiden wilde perse mee naar Zeist. Zij stonden dus ook klaar, terwijl ze die dag ook op kamp hadden kunnen gaan. Daarnaast zijn er heel veel ouders en opa’s en oma’s meegegaan. We zijn dus met heel veel support naar Zeist gegaan.”
Naar Zeist. Naar de KNVB-campus. Want daar vond het allemaal plaats …
“Dat was direct indrukwekkend. De wedstrijden werden gespeeld op het veld waar het Nederlands elftal de dagen daarvoor had getraind. Ik heb in mijn leven al veel voetbalvelden gezien, maar de kwaliteit van dit veld was wel echt indrukwekkend. We maakten gebruik van een kleedkamer waar een dag eerder Virgil van Dijk en Xavi Simons nog werden toegesproken door Ronald Koeman. Voormalig keeper Maarten Stekelenburg was aanwezig, meet wie de kinderen op de foto konden. En dat alles maakte veel indruk. Daarna begon het toernooi. Men begon met een vlaggenparade waarbij de kinderen met de vlag van de school het veld betraden.”
Hoe verloopt zo’n toernooi?
“In totaal waren er zes teams, die in een poule speelden werd. De wedstrijden waren pittig. Uiteindelijk wisten we één wedstrijd te winnen, twee gelijk te spelen en twee werden er verloren. Daarmee werden we vierde in de poule. De vraag is dan hoe we toch een finale konden gaan spelen. Die aanleiding was minder leuk. Twee teams werden door de organisatie gediskwalificeerd. Wat er in die wedstrijd gebeurde had niks meer met voetbal te maken. Rode kaarten, ouders die zich er mee bemoeiden. Het was een situatie die niet bij dit schoolvoetbal thuishoort.”
Hoe verliep de finale?
“We speelden tegen obs Het Landje uit Rotterdam. En we begonnen heel goed. We kwamen al snel op een 1-0 voorsprong. Daarna kregen we een aantal hele mooie kansen waarbij we eigenlijk de 2-0 hadden moeten maken. En dan gaat er wel van alles door je heen. Want ineens lonkt daar de titel. Maar zoals het zo vaak gaat, als je zelf de kansen niet benut dan is het de tegenstander die presteert. Wat dat betreft was het een blauwdruk van de finale van het EK 1974 waarbij we er ook intuinden, om die legendarische woorden van Herman Kuiphof maar te gebruiken. De 1-1 had als gevolg dat zij het weer zagen zitten en uiteindelijk moesten we het onderspit delven. Is dat erg? Nee, helemaal niet. Ik ben super trots. En ik ben ook super blij dat wij ons als echte heren hebben gedragen. Respectvol in de richting van de tegenstander, de scheidsrechter en de organisatie.”
Zo’n toernooi als het schoolvoetbal. Hoe belangrijk is dat?
“Ik denk dat het een heel mooi middel is om kinderen aan het sporten te krijgen. Wat je bij ons heel duidelijk zag is dat dit toernooi verbindt. Andere kinderen gingen mee om aan te moedigen. Weer andere kinderen zijn heel trots. Dit toernooi helpt om kinderen in beweging te krijgen. En om dan toch nog even iets over de diskwalificatie te zeggen: ik vind zulke situaties zorgelijk. De KNVB zegt ook dat ze dit steeds vaker bij amateurwedstrijden zien. Ik vind dat een hele zorgelijke trend. Daarom ben ik ook zo blij dat wij het goed hebben gedaan. Maar tegelijkertijd zou dat niet bijzonder moeten zijn.”
Tweede worden van Nederland. Een huzarenstukje. Tegelijkertijd is dit ook het afscheid van een groep 8 dat uit gaat vliegen naar de grote school …
“Nog een paar weken en dan zit de basisschoolcarrière er voor deze groep op. En dat is prima. Volgend jaar wacht een nieuwe groep kinderen. Ik weet dat er in de huidige groep 7 ook een aantal goede voetballers zitten. Wel heeft deze groep meer meisjes, maar dat zou misschien een mooie kans zijn om hoge ogen te gooien met het damesteam. Waarbij ook gezegd moet worden dat de meiden het dit jaar ook heel goed gedaan hebben. Zij hebben gevoetbald vanuit plezier en dat heeft hen ook behoorlijk gebracht. Nou, je hoort het, eigenlijk ben ik leraar van alleen maar winnaars.”
Teams die tweede worden, die worden meestal niet gehuldigd. Of gaat er bij jullie op school toch iets gebeuren?
“Daar gaan we als team nog even over nadenken. Dat je zo goed presteert als school, dat maak je waarschijnlijk nooit weer mee. Het is uniek. Omdat het een prachtige ervaring is, waarbij ook veel mensen hebben meegeleefd, is het misschien wel leuk om de jongens nog even in het zonnetje te zetten. Ook omdat het een mooie afsluiting is. Maar daar gaan we over nadenken.”
