Film zoomt in op hoe je jezelf in de weg kunt zitten: “Iedereen heeft te maken met zelftwijfel”

Soliloquy. Dat is de titel van de nieuwste film van de Stadse filmmaker Roman Hageman die over twee weken in première gaat in Forum Groningen. De film gaat over zelftwijfel. Een facet waar volgens de filmmaker iedereen wel eens mee te maken heeft.

Hoi Roman! Hoe ben je op het idee gekomen om deze film te maken?
“Ik denk dat je gerust kunt spreken over een bijzondere film. Als je als filmmaker een film maakt dan vraag je normaliter fondsen en subsidies aan om het te kunnen maken. Daar hoort ook een verantwoording bij aan deze mensen. Dat je uitlegt wat je doet en wat de voortgang is. Bij Soliloquy hebben we dat los gelaten. We zijn in de gelukkige omstandigheid dat de apparatuur die we nodig hadden door Evert-Jan Berends gesponsord is. Daarnaast heb ik samen met producent Jetze Koper een geldbedrag ingelegd waarmee het mogelijk werd om de film te kunnen maken. In een heel klein vrijwillig team zijn we aan de slag gegaan. Doordat we geen verantwoording schuldig waren konden we ons echt richten op het maakproces.”

Was dat voor deze film belangrijk om die vrijheid te kunnen hebben?
“Ja. Je kunt tot op zekere hoogte zeggen dat de film autobiografisch is. Mijn leven werd best wel gekenmerkt door zelftwijfel. Wanneer je iets doet was daar altijd die innerlijke criticus die zei of dat wat je doet wel goed zou zijn. Maak ik de goede keuze? Het is niet direct iets negatiefs want zelfkritiek houdt je ook scherp. Belangrijker is hoe je er mee omgaat. Want het kan leiden tot een spiraal van zelftwijfel. Het maken van deze film heeft me eigenlijk ook ontzettend geholpen waardoor ik het nu ook beter kan herkennen. En ja, we hebben het over een film. Maar je kunt dit ook beschouwen als een experiment waarbij het een mooi leertraject was voor cast en crew.”

Tekst gaat verder onder de foto’s:

Het klinkt als een zekere zelftherapie …
“Dat klopt maar persoonlijk denk ik dat dit verhaal groter is. En dat het ook aansluit bij de samenleving zoals die er nu uit ziet. Als ik naar mezelf kijk dan was er wel eens twijfel over mijn identiteit. Wie ben ik? En waar wil ik bij horen? En dat zie je ook terug in onze polariserende samenleving. Er wordt tot op zekere hoogte verwacht dat je bij onderwerpen een keuze maakt waar je bij wilt horen. Maar is die keuze goed? Is die keuze nodig? Maak je de juiste keuze?”

Hoe wordt zo’n film gemaakt? Want ik kan me voorstellen dat je voor zo’n film geen script kunt schrijven …
“Het gaat om een korte film die 11 minuten duurt. We hebben de film in twee dagen opgenomen waarbij de voorbereidingen vorig jaar zomer zijn gestart. Het is geen speelfilm geworden, maar we hebben het wel zo proberen te maken dat er voor iedereen een bepaalde herkenbaarheid in zit. Ook een subtiele boodschap van hoop zit er in verpakt. En wat je zegt klopt. Voorafgaand hebben we één repetitiedag gehad. Dat bestond uit lang praten over de betekenis van zelftwijfel. Hoe gevoelens worden ervaren. Door die gesprekken, met de hele kleine cast die uit Albert Secuur en Julius van der Laan bestaat, is de film stapje voor stapje opgebouwd. Dat had als gevolg dat de personages ook heel veel vrijheid kregen om hun rol in te vullen. Ze hebben zelf hun stempel kunnen drukken.”

Is het maken van zo’n film niet vreselijk moeilijk?
“Dat vind ik wel een mooie vraag. Op onze eerste draaidag stond er een hele ingewikkelde opname op het programma. Eén van de spelers zou een monoloog doen waarbij de cameraman de camera op een rails/dolly moest bewegen in verschillende snelheden. En dat ging de hele tijd maar niet goed. De cameraman zat zich echt te verbijten want hij wilde het graag goed doen. En dat was het moment dat onze film en de realiteit samen kwamen. Want de cameraman zat door zijn perfectionisme zichzelf enorm in de weg. Dat was een enorme spiegel. Met als belangrijke vraag: wat is goed? Wanneer is het goed?”

De film wordt vertoond in Forum Groningen. Ben je ook van plan om door het land te gaan?
“We hebben geen distributieplan ontwikkeld. We zijn heel benieuwd naar de première en hoe er dan op gereageerd zal worden. Na afloop van de film is het mogelijk om met elkaar in gesprek te gaan. En daar ben ik nieuwsgierig naar. Daarna is het wellicht een idee om de film in te sturen voor verschillende festivals om het daarmee op de kaart te zetten. Maar ik kan me ook voorstellen dat misschien scholen belangstelling hebben. Omdat de film een mooie aanleiding is om in gesprek te gaan over zelftwijfel en alle facetten die daarbij horen. Voor een docent is het moeilijk om een gespreksonderwerp out of the blue aan te snijden. Een film kan daarin een mooie aanzet zijn.”

De première van Soliloquy vindt plaats op zaterdag 22 juni om 16.00 uur in Forum Groningen tijdens Groningse nieuwe, het Groninger videolandschap.