Volksuniversiteit maakt wederopstanding: “De ruimte is wel een uitdaging”

Jarenlang was het een begrip in Stad: de Volksuniversiteit. Met de verhuizing van de bibliotheek naar Forum Groningen kwam er een einde aan de cursussen van de Volksuniversiteit. Tot het initiatief vorig jaar nieuw leven werd ingeblazen. Volgens Martien de Vries gaat de wederopstanding gepaard met veel succes.

Hoi Martien! Voelt het ook als een wederopstanding?
“Ja, absoluut. In de tijd dat de bibliotheek was gevestigd aan de Boteringestraat boden wij in het gebouw cursussen aan. Het waren succesvolle jaren waarbij we op het hoogtepunt zo’n drieduizend cursisten hadden. Met de verhuizing is dat gestopt en is de Volksuniversiteit ter ziele gegaan. Maar na verloop van tijd begon het weer te kriebelen. Dat kwam ook omdat er een hele duidelijke vraag was. Vorig jaar zijn we weer begonnen. In dat seizoen hadden we driehonderd cursisten en inmiddels gaan we voor het aanstaande seizoen naar de vijfhonderd.”

Hoe is dat succes te verklaren?
“Er is een duidelijke vraag naar het kunnen deelnemen aan cursussen. Maar als je het hebt over het succes? Het leeuwendeel van de deelnemers is vijftig jaar of ouder. Het zijn mensen die in hun leven op een kruispunt staan en de behoefte hebben om zich te verrijken. Dat bieden wij aan. Maar dat antwoord vertelt niet het hele verhaal. Ik denk dat je ook de groepsdynamiek mag benoemen. Bij ons leren mensen elkaar kennen. Het is gezellig, er worden vriendschappen gesloten en er worden afspraakjes gemaakt.”

Een tegendraadse beweging van de tendens in onze samenleving waarbij er steeds meer digitaal en online plaatsvindt …
“De coronacrisis was daar het voorbeeld van. Mensen moesten verplicht thuiswerken. Tegenwoordig zie je een ommekeer hoewel we in Groningen te maken hebben met de grootschalige werkzaamheden aan de zuidelijke ringweg. De oproep in deze is ook om thuis te werken. En dat is prima, maar het verklaart wel de behoefte van mensen om ook iets in een groep te kunnen doen. Jezelf verrijken maar ook sociale contacten opdoen. In een gezellige omgeving iets leren.”

Jullie kunnen niet meer gebruik maken van de ruimte in de voormalige bibliotheek. Dat lijkt me wel een hele klus om onderdak te vinden …
“Dat is ook een grote uitdaging. En het moet ook binnen het financiële plaatje vallen. We werken met vrijwilligers en we willen dat deelnemers laagdrempelig deel kunnen nemen zonder diep in de portemonnee te hoeven tasten. Een hoge huur van een pand kunnen we niet betalen. Sinds onze wedergeboorte maken we gebruik van de Doopsgezinde Kerk aan de Oude Boteringestraat. Dat is een prachtige plek maar omdat we groeien maken we sinds kort ook gebruik van de zalen in de Immanuelkerk aan het Overwinningsplein. We hebben ook gekeken naar andere locaties. Buurtcentra of dorpshuizen bijvoorbeeld. Maar vaak ligt de huur hier veel hoger, is er beperkt ruimte of heeft men liever niet dat er mensen uit andere wijken naar de locatie komen.”

Is de Volksuniversiteit qua opzet vergelijkbaar met de oude situatie?
“Ja en nee. Het doel is nog hetzelfde. Aan de Boteringestraat waren we vooral een taleninstituut waarbij we taalcursussen op allerlei niveau aanboden. Als ik naar het nieuwe seizoen kijk dan kom ik tot de conclusie dat we zo’n zestig verschillende cursussen aanbieden die op allerlei terreinen liggen. Cursussen op het gebied van klassieke muziek bijvoorbeeld. Of kunst, gezondheid en politiek. Het is flink gevarieerd.”

Is dat een bewuste keuze?
“Je moet je voorstellen dat de wederopstanding geïnitieerd is door mensen van het eerste uur. Maar deze mensen hebben ook een netwerk, een sociale kring, waardoor het netwerk is uitgebreid. Daardoor is er een heel gevarieerd aanbod ontstaan waarbij er op allerlei vlakken cursussen kunnen worden aangeboden. Mensen die nieuwsgierig zijn kunnen op onze website terecht voor meer informatie. Ook kunnen zij zich daar opgeven.”