Nico uit Stad volbrengt de Dodentocht: “Het moment van de dageraad, dat is fantastisch”

Nico Swart uit Stad heeft de afgelopen dagen deelgenomen aan de beruchte Dodentocht in het Belgische Bornem. De Dodentocht is een wandeltocht over 100 kilometer die in 24 uur moet worden afgelegd.

Hoi Nico! Hoe is het gegaan?
“Het was fantastisch. Het was ontzettend gaaf om hier aan mee te doen. Vorig jaar zag ik een vlog van een vriendin die aan de vorige editie van de Dodentocht had deelgenomen. Ik dacht, dat lijkt me wel wat. Nu ben ik van origine een hardloper en geen wandelaar. Maar het mooie aan dit evenement is dat je de afstand op je eigen tempo af mag leggen. De enige regel die geldt is dat je er minimaal tien uur over doet en dat je maximaal 24 uur na de start gefinisht moet zijn. Ondanks dat de meeste deelnemers de tocht lopen zijn er een stuk of vijfhonderd mensen die joggen of hardlopen.”

Je hebt het ook over een ontzettend populair evenement hè?
“De Dodentocht bestaat sinds 1970. Bij de eerste editie waren er enkele tientallen deelnemers. Vrijdagavond stonden er 13.000 mensen aan de start. Het was overigens ook nog een hele klus om aan een startbewijs te komen. De organisatie werkt met voorinschrijving. Toen ik mij wilde aanmelden bleken alle kaarten al weg te zijn. Het is een ontzettend populair evenement. Deze week zijn we toevallig in België waar ik met mijn gezin vakantie vier. Bij zulke evenementen zijn er altijd mensen die uiteindelijk wegens omstandigheden toch niet deel kunnen nemen. Dus er kwamen weer kaartjes in omloop. Daar heb ik gebruik van gemaakt en op die manier kon ik alsnog starten.”

Tekst gaat verder onder de foto’s:

Maar je bent dus op vakantie in België? Hoe reageerde je gezin op het nieuws dat je hier aan deel ging nemen?
“Haha, uiteraard heb ik dit van tevoren even goed overlegd. En ze kennen mij ook langer dan vandaag. Overigens was het wel een hele mooie bijkomstigheid. Als je van Groningen naar Bornem moet reizen, dan is dat een behoorlijke afstand. Dit kwam eigenlijk wel heel goed uit. Dit paste heel mooi. En zoiets heb ik al eens vaker gedaan. Enkele jaren geleden waren we in Noorwegen op vakantie. In de buurt bleek toen een marathon gehouden te worden. Het is dan super leuk om daar dan even aan mee te kunnen doen. Je maakt van de mogelijkheid gebruik die zich aandient.”

Terug naar de Dodentocht. Hoe verloopt zo’n tocht?
“Het begint en eindigt allemaal in Bornem. Dat ligt in de provincie Antwerpen. Er wonen ongeveer 20.000 mensen. Tijdens het weekend van de Dodentocht wordt het aantal mensen er dus bijna verdubbeld, als je ook de aanhang meerekent die met de deelnemers mee komt. Maar ondanks dat liep het ontzettend gesmeerd. Je parkeert je auto op parkeerplaatsen die daarvoor zijn ingericht. Op deze plekken staan bussen klaar die naar de inschrijflocatie pendelen. Vanaf die plek is het 1,5 kilometer lopen naar de startplek. De start vond vrijdagavond om 21.00 uur plaats. Op dat moment worden dus 13.000 mensen losgelaten.”

Dat betekent dus dat je gedurende de nacht loopt?
“Klopt. In het begin is het nog licht, maar de schemering dient zich al snel aan. De route die je loopt is erg afwisselend. Je loopt via weilanden, door bossen en langs rivieren. Gedurende de nacht heb je een lampje op je hoofd zodat je kunt zien waar je loopt. Dat is ook echt nodig want er was weinig kunstlicht. In de ochtend wordt het dan licht. Het moment tussen schemering en zonsopkomst, de dageraad, dat is fantastisch. Dat is ontzettend mooi dat je in het Belgische landschap de dag ziet ontwaken. Dus als je mij vraagt of het een mooie route is geweest, dan kan ik dat niet goed beoordelen omdat een groot deel in de nacht is afgelegd. In de ochtend kwamen we door mooie natuurgebieden en Belgische dorpjes. Dat waren wel typische Belgische dorpjes waar het nodige verval zichtbaar was.”

Is het ook een voordeel dat je in de nacht loopt vanwege de temperatuur?
“Absoluut. Het is hier in België flink warm. Tijdens de nacht was het niet koud. Ik kon gewoon in korte broek lopen. Eigenlijk waren het ideale omstandigheden. In de ochtend rond 09.30 uur ben ik gefinisht. Uiteindelijk heb ik dus iets meer dan twaalf uur nodig gehad om de afstand af te leggen. Wat dat betreft heb ik wel medelijden met de wandelaars. Zij finishten gedurende de dag en hebben flinke stukken in de zon moeten lopen. Dat is niet voor iedereen een pretje.”

Je hebt het over een enorme afstand. Hoe zorg je voor voldoende eten en drinken?
“Ook op dat vlak moet ik de organisatie een groot compliment geven. Natuurlijk heb ik zelf wat drinken en eten bij me. Maar onderweg waren er allemaal verzorgingsposten ingericht in bijvoorbeeld sporthallen en dorpshuizen. De eerste post diende zich na veertien kilometer lopen aan. Maar naarmate de tocht vorderde kwamen de posten dichterbij elkaar te liggen. Daar stond eten en drinken klaar. Dan moet je bijvoorbeeld denken aan wafels en yoghurtdrankjes en -koekjes. Het was echt voortreffelijk geregeld.”

Tekst gaat verder onder de foto’s:

Je benoemde al het grote aantal deelnemers. Wandelen en hardlopen zit sowieso in de lift. Hoe is dat volgens jou te verklaren?
“Ik ben het eens met je constatering. Ik denk dat het een gevolg is van de coronacrisis. De coronajaren zelf kenden geen grote toeloop bij de wandelevenementen. Maar vanaf 2022 zie je een toename in het aantal mensen dat wandelt en hardloopt. We hebben het nu over de Dodentocht, maar dat geldt ook voor andere wandeltochten die gehouden worden. Er is veel belangstelling. Klaarblijkelijk is er na de coronacrisis iets ontstaan dan mensen los willen gaan. Dat ze de smaak te pakken hebben. En dat is natuurlijk ontzettend leuk want je hebt het over een hele mooie sport die je vrij, zonder vereniging, kunt beoefenen.”

Je deelname aan de Dodentocht: is dat eenmalig of komt er een vervolg?
“Ik weet niet of ik volgend jaar weer ga deelnemen maar er komt wel een vervolg. Wat ik al zei, Bornem ligt niet bij de achterdeur. Dat moet je even goed plannen. Maar wat leuk is: als je finisht krijg je een medaille, een diploma en een flesje bier. De mevrouw die mij de medaille uitreikte vroeg aan mij of het mijn eerste keer was. Wat blijkt nu, als je voor een tweede, derde of vierde keer deelneemt, dan krijg je een speldje voor op je medaille. Dus ja. Er komt zeker een vervolg. Maar ik weet niet of dat volgend jaar wordt.”