Waterloo Bar na acht jaar ringweg nog steeds in de ellende: “Schandalig hoe er met kleine ondernemers wordt omgegaan”

Feest was het afgelopen zondag bij de opening van de zuidelijke ringweg. Na acht jaar stremmingen en omleidingen ging de weg weer open. Maar voor de Waterloo Bar aan de Verlengde Oosterweg zijn de zure appelen nog niet op. Esther Groeneweg van de bar baalt als een stekker omdat haar zaak de komende maanden onbereikbaar zal zijn.

Hoi Esther! Wat is er aan de hand?
“De afgelopen acht jaar hebben we flink te lijden gehad onder de werkzaamheden aan de ringweg. Het was voor mensen moeilijker om bij ons te komen. Zeker na het afsluiten van de spoorwegovergang bij de Esperantostraat. Die route werd door veel van onze klanten gebruikt. De afgelopen maanden hebben we toegeleefd naar de dag van 1 september omdat het klaar zou zijn met de afsluitingen. Het einde was in zicht. Zo zag ik het. Maar gisteren is men begonnen aan de herinrichting van de Waterloolaan. Daardoor ben ik nu letterlijk afgesloten. Dat er soms een weg opengebroken moet worden, dat snap ik. Dat het één of twee weken duurt, daar kan ik ook mee leven. Maar deze afsluiting duurt tot 20 december. Ik loop letterlijk alle kerstborrels mis. Voor mij is de spreekwoordelijke emmer vol.”

Ben je niet door de gemeente geïnformeerd over deze werkzaamheden …
“Ik zal ongetwijfeld een brief hebben gekregen. De afgelopen jaren ben ik bestookt met brieven. Het zijn er zoveel dat ik ze niet meer lees. Dat komt ook omdat het vertrouwen weg is. In het verleden heb ik diverse keren geprobeerd om in gesprek te gaan met de gemeente. Je maakt dan een afspraak. Maar de ambtenaren komen dan helemaal niet opdagen. Of er wordt een half uur na het afgesproken tijdstip nog afgebeld. Geloof me, dat doet het vertrouwen geen goed.”

Tekst gaat verder onder de foto’s

De komende maanden wordt er gewerkt aan de herinrichting van de Waterloolaan. Wat betekent het concreet voor je?
“Dat je een auto hier in de omgeving niet meer kunt parkeren. Voor de bezoekers van mijn café is dat onmogelijk en ik denk dat het voor de mensen die hier wonen ook een hele opgave gaat worden. Maar ook voor de passant op de fiets of lopend zal het moeilijker worden. Je moet door de wijk zigzaggen om bij me te komen. Kijk, als het mooi weer is dan zijn mensen wellicht wel bereid om die tocht te maken. Maar de herfst staat voor de deur. De Waterloobar wordt veel bezocht door fans van FC Groningen. Om bij mijn café te komen moeten ze twintig minuten lopen vanaf de Euroborg. Een taxi laten rijden is ook geen optie want door de afsluiting duurt die rit langer en is het ook duurder.”

Hoe moet dit opgelost worden volgens jou?
“Ik denk dat die oplossing in de voorbereiding ligt. Als je in een wijk aan het werk gaat, waarbij een straat maandenlang niet toegankelijk is, dan lijkt het mij logisch dat je gaat kijken wat er zich in de omgeving bevindt. Dan zie je dat er een café zit. Dan is het toch logisch dat een ambtenaar bij je komt en dat je gaat zoeken naar een oplossing? Bijvoorbeeld in de vorm van een tijdelijk pad waardoor het café bereikbaar blijft. Dat zou toch een oplossing zijn die echt zoden aan de dijk zet?”

Je bent flink gefrustreerd hè?
“De afgelopen jaren zijn niet makkelijk geweest. De afsluiting van de ringweg, de coronacrisis waardoor ik noodgedwongen dicht moet, de energiecrisis, de oplopende prijzen. Op een gegeven moment is de emmer vol. Ik heb de gemeente nooit om hulp gevraagd. Ik heb nooit om steunmaatregelen gevraagd. Ja, natuurlijk: ik ben ondernemer. En het ondernemerschap gaat gepaard met risico’s. Maar de houding van zoek het maar uit, dat stuit mij tegen de borst. Ik hou er helemaal niet van om voor camera’s te staan. Als het tegenzit dan ben ik iemand die harder gaat werken. Maar dit los ik niet op met harder werken. Ik moet nu gewoon iets doen. En die oproep is om met een oplossing te komen voor mijn situatie, maar ook om bij processen te denken aan het belang van de kleine ondernemer.”

Is het nog op te lossen?
“Het mooiste zou zijn om een tijdelijk pad naar mijn café te realiseren. Want welk ander alternatief is er? Compensatie? Maar met welk bedrag dan? Ik waak ervoor dat ik de komende maanden door alle zorgen en stress tien jaar ouder ga worden. Bovendien wordt er vaak alleen gecompenseerd als je failliet gaat. Maar daar heb ik toch niet zestien jaar hard voor gewerkt?”