Het Capriccio Clarinet Orchestra uit Haren heeft de wind in de zeilen. Waar het orkest afgelopen zomer al twee optredens verzorgde in het Ierse Dublin staat men nu aan de vooravond van een bijzonder avontuur in Bremen. Een gesprek met Ailien de Beer van het orkest.
Hoi Ailien! Afgelopen zomer hebben jullie meegedaan aan het ClarinetFest dat plaatsvond in Ierland. Hoe is dat gegaan?
“Het was een fantastische week. Het kon niet beter. Het avontuur kende een behoorlijk lange aanloop met een benefietconcert en diverse repetities en concerten om in Ierland goed voor de dag te komen. In de dagen voorafgaand aan de reis zijn er zenuwen, maar er is ook ontzettend veel zin om af te reizen. Je gaat naar een stad waar muziek heel belangrijk is en je bent op een festival waarvan je weet dat er klarinetorkesten van over de hele wereld aanwezig zullen zijn. Het is dus ook ideaal om er te netwerken, om contacten te leggen.”
Wat is het Capriccio Clarinet Orchestra precies?
“Het orkest bestaat inmiddels al 35 jaar. Het is in 1989 opgericht door mijn vader John de Beer. Hij was veertig jaar docent aan de muziekscholen ’t Clockhuys in Haren en het Kielzog in Hoogezand. De aanleiding voor het oprichten van een orkest was dat mijn vader de leerlingen meer wilde meegeven dan een half uur muziekles in de week. Samen musiceren en kennis laten maken met verschillende muziekstijlen, dat was zijn doel. In de afgelopen 35 jaar zijn er mooie prestaties neergezet. Een project samen met Edwin Rutten bijvoorbeeld, dvd- en cd-opnames in de Martinikerk en reizen naar Denemarken, Engeland en Hongarije om daar optredens te geven. Mijn vader is in januari overleden. De voorbereiding op deze reis heeft hij meegemaakt, maar helaas kon hij er niet meer bij zijn.”
In Dublin hebben jullie twee concerten gegeven?
“Ja. We hebben een lunchconcert gegeven in St. Ann’s Church aan Dawson Street. Dat is een prachtige kerk in het centrum van Dublin. In deze kerk is de schrijver van Dracula getrouwd. Dat was in 1878. Net als de Ierse patriot Wolfe Tone. En de filantroop Thomas Barnardo ging als jongen naar de zondagsschool van St. Ann. Daarnaast bevat het gebouw verschillende gedenktekens. Er ligt heel veel historie op die plek. Het gebouw vertelt een verhaal. Dat alles samen gaf het een hele bijzondere ambiance en we hebben daar een heel succesvol concert neer kunnen zetten.”
Tekst gaat verder onder de foto:
Het Capriccio Clarinet Orchestra voor de deur van St. Ann’s Church. Foto: ingezonden
Daarna volgde het optreden op het ClarinetFest …
“Het ClarinetFest is een jaarlijks evenement dat meestal in Texas, Amerika wordt gehouden. Dit keer vond het plaats in Europa. Op het festival hebben we een concert gegeven in de grote zaal. Dat was echt een feestje. We hebben verschillende stukken gespeeld. We begonnen met een stuk van de componist Giuseppe Verdi. Vervolgens speelden we een ouverture. En daarna een stuk van Giacchino Rossini. Het hoofdwerk was van een vrouwelijke componist uit de negentiende eeuw. Het is geschreven voor een symfonieorkest dat omgezet is naar een klarinetorkest. Het bestaat uit vier delen, waarbij mijn vader geholpen heeft bij de omzetting van één van die delen. Het verhaal gaat over de liefde en behalve muziek gaat er ook een verhaal verteld worden.”
Het jongste lid van jullie orkest is tien jaar oud en de oudste is in de zestig. Het lijkt me ook een happening die heel goed is voor de teambuilding voor jullie orkest …
“Dat is het zeker. Als orkest waren we al heel hecht omdat je samen veel meemaakt. Maar doordat je op reis bent, waardoor je de hele dagen bij elkaar bent, is er echt een Capriccio-familie ontstaan. We hebben ook leuke dingen kunnen doen. We hebben bijvoorbeeld een bezoek gebracht aan EPIC The Irish Emigration Museum waar de geschiedenis van het land verteld wordt. En we hebben uiteraard een bezoek gebracht aan de befaamde Temple Bar. In de Barra an Teampaill, zoals de Ieren zeggen, wordt van openings- tot sluitingstijd muziek gemaakt. Dat moesten we als muziekliefhebbers meemaken.”
En dan denk je, de reis zit er op, we gaan even rustig aan doen …
“Haha, nou niet helemaal. Op 5 oktober gaan we naar Bremen. In de periode voor onze reis naar Dublin werd ik benaderd of wij ook deel wilden nemen om een poging te doen om het grootste klarinetorkest ter wereld te gaan vormen. Het record dat nu in het Guinness Book of Records staat, staat op naam van Amerika. Dat willen ze in Bremen verbeteren met 367 personen die gelijktijdig klarinet gaan spelen. Wij doen daar aan mee, samen met andere klarinettisten vanuit heel Europa. In de Duitse stad vindt een klarinetfeest plaats en deze wereldrecordpoging is opgezet als slotfestijn. Daarnaast gaan we daar ook een concert gegeven.”
Tekst gaat verder onder de foto:
Tijdens het ClarinetFest werd er ook een optreden gegeven. Foto: ingezonden
Hoe ziet de rest van het jaar er uit?
“In november gaan we in Hoogezand een Halloween-concert geven. En volgend maart staat er weer een groot concert op het programma. Daarnaast lijkt het erop dat we volgend jaar naar Italië gaan en wellicht later ook naar Zuid-Korea. Het ClarinetFest vindt volgend jaar plaats in Texas, Amerika. Dat is voor ons lastig, mede ook vanwege de schoolvakanties. Het jaar daarna is men in Zuid-Korea en we denken er over na om daar wellicht naar toe te gaan. Maar dat is nog niet helemaal zeker.”
Het klinkt alsof het orkest de wind vol in de zeilen heeft?
“We mogen absoluut niet klagen. Tijdens de coronacrisis hebben we lastige jaren gehad. Het was nagenoeg tot stilstand gekomen. Na de crisis hebben we de draad weer opgepakt. En dat gaat goed. Samen muziek maken, van jong tot oud, dat brengt plezier. We zien ook dat er genoeg geïnteresseerden zijn om klarinetlessen te volgen. Of zij door gaan stromen naar het orkest, dat moet nog blijken, maar op dit moment is het wel zo dat er graag bij ons wordt ingestapt, om er wat van te maken. En dat maakt mij heel gelukkig.”
Tot slot. Dublin, Bremen, Italië. Is Capriccio te groot geworden voor de Grote Markt in Stad?
“Nee, zeker niet! Ook dat lijkt ons een hele mooie locatie om muziek te maken. Ook een mooie plek om jezelf in de schijnwerper te zetten. Dus wie weet.”
